kinderwens

Al eens eerder logde ik zijdelings dat het feit dat we na onze dochter geen kinderen hebben gekregen/gaan krijgen nooit onze bedoeling is geweest.
Ik heb altijd de droom van een gezin met drie kinderen gehad, mijn man had het altijd over twee. Natuurlijk denk je er wel eens aan dat het wel eens niet zou kunnen lukken, maar dan dacht ik meer aan geen kinderen, nooit is het idee van één kind in me opgekomen.
Toen ik zwanger was van F kreeg ik last van bekkeninstabiliteit, die na de geboorte maar langzaam overging, ook kreeg ik een postnatale depressie en had F heel veel krampjes en ontpopte zich in een heuse huilbaby (al dan niet in wisselwerking met mijn gesteldheid).
De periode na de geboorte van onze dochter werd er één van worsteling, pijn, slapeloosheid en (hoe kan het uitblijven)huwelijksproblemen. Voor ons alledrie was dit een hele nare periode, waarin de zon maar heel langzaam weer begon te schijnen. Gevochten hebben we om er weer bovenop te komen, soms met de moed der wanhoop, 3 stappen vooruit, weer twee terug, dat werk..
Na ongeveer 1,5 jaar gingen we een weekend weg met zijn drieën, dit was een zonovergoten paasweekend, en om de één of andere reden moest ik hardop lachen, iets wat ik, realiseerde ik me op dat moment, al 1,5 jaar niet had gedaan! Mijn lach, de aanstekelijke lach waar ik in familie en vriendenkring om bekend stond was terug in mijn leven, en is vanaf dat moment nooit meer lang weggeweest!
Om al deze redenen durven we het niet meer, nog een kindje krijgen, we zijn bang voor de pijn, de depressie, en willen onszelf onze dochter, en een eventuele nieuw kindje dit niet aan doen, met ook nog het risico dat deze keer onze relatie het niet overleefd. We hebben ons ook wel op de hoogte gesteld van andere behandelingen, en vooral op het gebied van postnatale depressies zijn er wel ontwikkelingen, maar feit blijft gewoon dat we (en dan met name mijn man) het risico niet willen en daarom ook niet kunnen nemen.
Afgelopen jaren hebben in het teken gestaan van genieten van elkaar, het verwerken van het verlies van onze droom, en het stabiliseren van onze relatie en de personen in ons kleine gezin van drie.
Maar nu dan? Er blijft een lege plek in onze harten, ons huis, en ons gezin. Bij mij kwamen al snel de woorden adoptie en pleegzorg naar boven borrelen, mijn man kostte dit iets meer tijd. Hij was bang dat hij niet genoeg van een kind kan houden dat niet zijn biologische kind is. Door ervaringen, de (puber)dochter van vrienden die regelmatig bij ons haar heil kwam zoeken wanneer het thuis niet meer ging, de zoons van een (manloze)vriendin die hem soms opzoeken voor “mannendingen”, ons neefje en nichtje die hier regelmatig zijn, begint hem te dagen dat hij hoewel anders, toch ook iets kan voelen voor “andermans” kinderen.
Een paar maanden geleden begon ik voorzichtig over weekendpleegzorg tegen hem, maar dan pas over (nu nog) een jaar, wanneer mijn opleiding klaar is, want daar zit ook nog een uitgebreide cursus aan vast. Mijn man reageerde positief, en ik stelde voor om lente 2011 eens te gaan kijken op een voorlichtingsavond, van de pleegzorg instelling alhier. In voorbereiding hierop heb ik wat informatie gezocht en wat websites naar mijn man gemaild, waar ik weinig reactie op kreeg. De laatste week was hij in gedachten, ik laat hem dan meestal maar een beetje, hij komt vanzelf wel, als ik hem maar de ruimte geef. Dus van de week op een avond raakten we in gesprek, en wat schertst mijn verbazing: “Waarom zouden we eigenlijk alleen voor de weekenden gaan met een pleegkind?”vraagt hij me. Nou goed om een lang verhaal kort te maken, we gaan volgende week naar een voorlichtingsbijeenkomst, en wanneer het dan allemaal gaat zoals we het nu in ons hoofd hebben, dan gaan we begin volgend jaar de cursus doen, en dan kunnen we gaan wachten op een “match” voor langdurige pleegzorg.
In de loop van dit jaar kunnen we dan mooi nog een aantal practische zaken regelen, zoals een vliering bouwen, kamers intern verhuizen etc.
En zo vlug als het hier staat is het allemaal niet hoor, we zijn goed geïnformeerd, en hebben er ook uitgebreid met onze dochter en vrienden en familiekring over gesproken, natuurlijk zijn er altijd nog wat onzekere factoren, en zoals ik op het www heb gelezen gaat het bij pleegzorg zelden zoals gepland, dus we zullen het allemaal wel zien! Het zal geen makkie worden maar zolang ik geen depressie heb, kunnen we samen een heleboel aan! (en de kans op een niet hormonale depressie is niet groter of kleiner als bij ieder ander)

home sweet home

Familie is een raar iets, zo realiseerde ik me na afgelopen weekend.
Afgelopen weekend ging ik namelijk met mijn moeder en twee zussen een weekendje in een huisje. En dat leverde mij wat denkwerk op over mijzelf, en over de manier waarop wij met elkaar omgaan.
De laatste 11 jaar woon ik niet meer met mijn ouders en zussen onder een dak.
In die 11 jaar is er een hoop met mij gebeurt, niet speciaal omdat ik daar weg was, maar gewoon omdat ik een grote persoonlijke ontwikkeling heb doorgemaakt.
Door die ontwikkelingen pas ik niet meer zo goed in de rol die ik thuis altijd aannam, ik was thuis vaak de grapjas, de bliksemafleider, de susser, diegene die voor de lieve vrede haar mond hield, en die bemiddelde tussen anderen in huis. Deels omdat dat in mijn karakter ligt, deels omdat dat goed bij de andere karakters in huis paste.
Nu ik volwassen ben geworden heb ik een paar dingen geleerd, iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden/uitlatingen, ik moet niet voor anderen denken, ik mag er zijn, ik wens niet door anderen gekleineerd/gekoeioneerd te worden en vast nog wel een paar dingen.
De anderen hebben natuurlijk een soortgelijke ontwikkeling doorgemaakt, ook mijn moeder, die sinds ze in de overgang zit veel beter voor zichzelf op is gaan komen.
De afgelopen jaren zijn hier heel wat gesprekken, incidenten en zelfs ruzies over geweest, maar onze band is sterk genoeg gebleken om hier allemaal doorheen te komen.
Wanneer je elkaar een paar uurtjes per week ziet of spreekt, en dan vaak of 1 op 1, of in een grotere groep (met allemaal mensen die niet bij het “oude gezin” horen) dan gaat dit allemaal prima, en is dit geen enkel probleem (meer) maar wanneer je dan met zijn vieren bent, en er ook nog een hoop hormonen bij zijn (1 hoogzwangere, en 1 in de overgang) dan is het hard werken om het weekend in goed vaarwater te houden. De manier waarop we met elkaar omgaan gaat vaak via oude patronen, terwijl we niet meer hetzelfde zijn, ik voel me niet meer geroepen om mijn oude rol weer op te pakken en eis meer ruimte voor mijzelf op, mijn moeder idem. Mijn zussen zijn niet altijd bereid die ruimte te geven, dat wringt, en soms wordt ik dan toch weer in mijn oude patroon “gedwongen”
Aan de andere kant denk ik/voel ik dat ik soms lastig en veeleisend gevonden word, dat ben ik natuurlijk ook meer dan vroeger, maar niet meer als een ander zou zijn, en zeker niet meer als zij zijn. Maar ja, zij vergelijken mij met de oude Zonnetje, en dat valt voor hun de laatste jaren best tegen denk ik. En vooral in zo’n weekend valt dat op.
Afgelopen weekend was daarom niet alleen leuk en ontspannen, wat de insteek was, maar ook vermoeiend, en verhelderend. We hebben veel gelachen, maar ook serieus gepraat.
De laatste ochtend werd er gekat door mijn twee zusters, en op de tong gebeten door mijn moeder en mij (toch weer het oude patroon) maar als dat voor een paar uurtjes is kan ik er wel mee leven, wanneer het langer had geduurd had de nieuwe ik er zeker iets van gezegd. Het weekend in goede harmonie onder het genot van een hapje en een drankje afgesloten, en toen terug naar huis.
Het was een waardevol weekend, maar wat was ik blij dat ik weer thuis was, en heerlijk tegen mijn gezin aan kon kruipen. Dit is toch de plek waar ik helemaal mijzelf kan zijn, zonder dat ik daar moeite voor hoef te doen!