Kijkje in mijn hoofd, en in mijn hart

De laatste tijd is het weer zover, ik heb het te druk. Niet met de normale dingen, gezin, school, huishouden, werk, ik kan niet ontkennen dat dat een hele klus is, maar dat red ik doorgaans prima. Ik heb het te druk in mijn hoofd, en te druk in mijn hart, en met te druk bedoel ik dan ook dat er weinig ruimte is voor dingen als lezen, loggen, mailtjes beantwoorden etc.

Druk in mijn hoofd
Om duidelijk te maken hoe druk het soms in mijn hoofd is zal ik een paar voorbeelden geven.
Ik sta onder de douche en zie dat mijn shampoo op is, de volgende monoloog houd ik vervolgens tegen mijn man: "Wanneer jij straks in de winkel komt wil jij dan zomerblondshampoo meenemen.
Ja want er staat nog andere shampoo maar dat is voor bruin haar, en dat durf ik niet aan, misschien wordt het dan een raar kleurtje. O maar deze is ook op dus dat kan niet eens, maar als er nog inzat zou het ook niet kunnen, gewone shampoo voor geverfd haar zou ik wel aandurven als er nog wat inzat, maar deze niet. Enz."
En op televisie bijvoorbeeld, een man en een vrouw ontmoeten elkaar in een bar-dancing aan een tafeltje, ze bestellen wat, en gaan met elkaar in gesprek. Op een gegeven moment wordt het gesprek romantisch, en gaan ze dansen.
En dan gaat het bij mij aan het malen, ze hebben wat besteld, maar lopen nu zo weg, straks staat dat drinken zo op tafel, misschien gooit iemand wat in hun drankje. Weet de serveerster wel waar ze zijn, gaan ze die drankjes straks nog betalen enz.
Intussen gaat de film gewoon verder, en gaan ze daarna naar hun hotel, maar hoe zit het dan met die drankjes..
Nou en dan reclames, die kloppen bijna nooit, zijn ook helemaal niet bedoeld om te kloppen, maar dat frustreert mij dan weer.
Nou goed dit zijn twee voorbeelden, maar zo gaat het dus op dit moment de hele dag door, en dat maakt het voor mij moeilijk me te bepalen tot 1 ding.
Een mens krijgt de hele dag door allerlei prikkels, normaal leg je de meeste van deze prikkels naast je neer, maar bij mij is het in dit soort periodes zo dat ik overal wat mee moet.
Bovenstaande is gelukkig niet het hele jaar door, meestal kan ik het uitschakelen/ het zwijgen opleggen, maar in tijden wanneer mijn hart te druk is, lukt dat niet.
Wat me tot het volgende punt brengt.

Druk in mijn hart:
Van jongs af aan word ik gevoelig genoemd, vaak ook overgevoelig of te gevoelig.
Na jarenlang worstelen met mijzelf betitel ik het liever als Hoog sensitief, ook het prikkelgevoelige past daar erg bij. Ik wil nu geen stukje schrijven hoe ik tot die conclusie ben gekomen, dat komt vast nog wel een keertje, maar nu schrijf ik een stukje over hoe het nu met mij gaat.
Door de jaren heen heb ik tot op zekere hoogte geleerd om andermans gevoelens, andermans problemen, andermans negativiteit naast me neer te leggen, het bij henzelf te laten. (klinkt een beetje vaag allemaal, maar sommigen van jullie zullen dit herkennen, voor de rest, misschien maak ik er nog wel eens een logje over)
Maar, nu komt de grote maar, wanneer ikzelf kwetsbaar ben, omdat er een aantal dingen gebeuren met vrienden en familie dan valt mijn bescherming weg, en ligt mijn hart voor iedereen kwetsbaar en bloot. En dan lijkt het of iedereen opeens iets heeft, de scheidingen, operaties, geldproblemen, kinderen die niet lekker gaan etc vliegen me om de oren, en omdat mijn bescherming even niet aanwezig is komt alles binnen, en is mijn hart zwaar van alle ellende om me heen. De dingen van een ander, hoe vaag bekend die anderen ook zijn, raken me alsof het om mijzelf gaat.
Het zal de oplettende lezer niet verbazen dat het even niet zo lekker met me gaat, zeer hoofd, zeer hart, zo moe!! Omdat de energie die ik heb, en de concentratie die ik kan opbrengen naar de dagelijkse gang van zaken gaat, log ik niet, lees ik niet, mail ik niet, bel ik weinig, allemaal dingen die ik normaal best wel nodig heb, als uitlaatklep.
Maar dat ik dit stukje nu heb geschreven, dat ik het tot het eind toe heb volbracht wil zeggen dat ik langzaam weer in de lift zit. Langzaam ben ik mijn bescherming weer aan het optrekken, en het word iets rustiger. Langzaam begin ik de rommel in mijn hoofd en in mijn hart, maar ook in mijn huis weer bij elkaar te vegen.
De vraag dringt zich wel aan mij op wanneer ik nou in staat zal zijn om dit soort periodes niet meer te hebben, wanneer het mij nou eens zal lukken me alleen bezig te houden met wat ik aankan. Wie het weet mag het zeggen!

Smaak om zeep geholpen?

Dit weekend was het museumweekend, en was ik met mijn gezin in het Bakkerijmuseum daar zagen we een heleboel producten ambachtelijk bereid worden. Dit werd gedaan door veelal oudere bakkers, die met heel veel plezier stonden te vertellen over hun vak, en de beste manier om dingen te bereiden.
Toen we bij de bakker stonden die gevulde koeken stond te maken vertelde hij over het verschil tussen amandelspijs en banketbakkersspijs, boter en margarine enz. Hij had het over goedkopere productie, en het ten koste gaan van de smaak. Hij ging zelfs zover dat hij zei dat de smaak van de mensen binnen 1 generatie om zeep was geholpen, met de komst van zakjes pakjes en alle andere goedkopere alternatieven die we tegenwoordig gebruiken.
Ik vond het leuk naar deze man met zoveel liefde voor zijn vak, zijn stokpaardje horen te berijden, en in wat hij zegt zit ook wel wat, hoewel ik er ook niet voor wil pleiten om alle zakjes, pakjes, gedroogde kruiden etc. onmiddellijk de deur uit te doen. We hebben zoveel tijd gewonnen door al deze producten, en sommige alternatieven van nu zijn gewoon gezonder/beter voor lijn, hart en bloedvaten.

Zelf heb ik een hele ontwikkeling meegemaakt wat smaak en koken betreft.
Mijn moeder had bepaald geen passie voor koken, en voor bakken matig.  Mijn moeder serveerde (op een paar uitzonderingen na) gezonde maar smakeloze maaltijden. Ze kookte niet wat zij niet lekker vond, of wat ze niet kende, en dat was veel! Als er al eens een experiment was, was dat een honig of Knorr uitspatting, die door ons erg lekker werden gevonden.
Als reactie hierop ging ik, toen ik op mijzelf ging met veel zakjes, pakjes, zout, kruidenmixen, aardappelanders etc. koken.
Langzamerhand ontdekte ik groenten die ik nooit had gegeten, at ik voor het eerst geitenkaas, olijven etc, veel moest ik leren eten, maar uiteindelijk bleek ik veel lekker te vinden. Na deze flipperkast aan smaken kalmeerde ik een beetje, en ontwikkelde ik meer gevoel voor combinaties, en werd mijn smaak iets subtieler.
Nu probeer ik een leuke middenweg te vinden in het koken met de meest smaakvolle producten zoals verse kruiden, room, roomboter, en de makkelijkere of gezondere variaties zoals gedroogde kruiden, kant en klaar producten en olijfolie.
Zo gebruik ik meestal geen zakje kant en klare saus meer voor mijn macaroni, maar maak zelf een saus met verse kruiden, als basis gebruik ik dan wel weer gepelde tomaten uit een kartonnetje, maar dan wel diegene met de minste toevoegingen, waarom er in een tomatensaus suiker nodig is weet ik echt niet. Zo weet ik beter wat voor ingrediënten er in mijn saus zitten, en het smaakt lekkerder (minder zout en meer kruiderig) en maak ik het mijzelf ook weer niet al te moeilijk. Verder probeer ik de wereldgerechten, en al zijn vrienden te omzeilen, omdat daar zoveel suiker zout en harde vetten inzitten. Potjes en blikken groente idem trouwens (geen harde vetten natuurlijk)
De laatste jaren vind ik het leuk om recepten uit te proberen voor de dingen die ik normaal in pak/blik/pot in de winkel koop. Als bronnen gebruikte ik in het verleden mijn oma en schoonmoeder, tegenwoordig hoor ik veel van een oudere collega, of cliënten van mij, die ook ouder zijn. Mijn cliënten waarderen deze experimenten trouwens heel erg, voor hen ruikt of smaakt het dan naar vroeger, en de verhalen komen dan vaak los. Ook gebruik ik natuurlijk het internet als onuitputtelijke bron voor de wat nieuwerwetse producten.
Ik probeerde soepen, sauzen, ragouts, marsepein, koekjes, griesmeelpudding, draadjesvlees etc.
Wat ik de laatste jaren ook wel eens vers eet (eerst alleen uit de diepvries) is spinazie, dat eten we vanavond, roerbakspinazie met knoflook, rode ui en chevre.
Het recept plaatste ik hier

Ik maak van deze dag ook een hortensiadag!

In navolging van Nicole en vele anderen houd ik ook maar eens een Hortensiadag..
Maar omdat ik geen zin heb om naar buiten te lopen, krijgt u Ranonkeltjes:

Vandaag word ik voor de derde keer tante!!!+update

Vannacht zijn de weeen begonnen,de slijmprop is geloosd, en om 7.00 vannochtend waren de weeen iedere 10 minuten. Dit alles heb ik gehoord van mijn moeder,en nu wachten Whaaaaaaaaaaaaaaaaa

Als je geen idee hebt waar dit over gaat, kun je zusje lezen.

Jaaaaah hier spreekt een trotse tante! Het was even heel spannend, hartslag daalde, naar het ziekenhuis met loeiende sirenes, pfffft
Maar om 19.32 ben ik tante geworden van een gezond en prachtig neefje!! Ik ben net terug uit het ziekenhuis, even een kort bezoekje. Mijn zus is zoooo lief als moeder, en mijn zwager is helemaal van de wereld, vaag etc. Mijn zus en neefje moeten wel een nachtje blijven, ze was nog erg slap, maar morgenochtend kan ze naar huis.

Liefde is…

 

…Man en dochter bezig zien met hun nieuwe hobby (aquarium)

…Mijn ouders helpen boodschappen doen en koken omdat mijn moeder niet zo lekker in haar vel zit

… mijn jongste zusje plagen met het feit dat ze hoogzwanger is

…naar F. en haar nichtje kijken die een toneelstukje doen voor opa's verjaardag

…met de hele familie eten op mijn vaders verjaardag

…mijn vader die ons altijd uitzwaait wanneer we weg gaan

…met zijn drieën heel hard en heel vals meezingen in de auto

…Samen ontbijten op zondag

 

Liefde zit in kleine dingen, en er zijn veel van die kleine dingen aanwezig dit weekend!

Zusje

Ik heb twee zussen, dit logje gaat over mijn jongste zus(je)
Mijn zus en ik schelen 4,5 jaar, nu is dat weinig, maar ooit was dat veel.
Ik kan me (in tegenstelling tot mijn andere zus) de geboorte van mijn zus nog herinneren, nou ja, het wachten op nieuws samen met mijn opa en oma en mijn andere zusje. Het binnenkomen van mijn vader, en de manier waarop hij geëmotioneerd vertelde dat wij een zusje hadden, en dat alles goed was, en de enorme knuffel die wij daarna kregen. De thuiskomst van mijn moeder en zusje, het uitdelen van beschuit met muisjes op school, en het geven van de fles. De komst van mijn zusje was zo belangrijk in mijn kinderleventje dat ik me nog veel herinner.
Schijn ik bij mijn andere zusje (waar maar twee jaar tussenzit) last te hebben gehad van jalousie, bij mijn jongste zusje ontpopte ik me als tweede moedertje. Begrijp me niet verkeerd, de band tussen mijn moeder en haar is heel goed, maar ik was, en ben nummer twee in de lijn om te bellen bij ziek/zeer en moeilijke vragen.
Toen mijn zusje vanaf de peuterklas bij ons op school kwam, ging ik in mijn pauze stiekem (wij mochten daar niet komen) even gluren of het allemaal goed ging. Later toen we gezamelijke pauzes hadden kwam ze bij mij klagen wanneer ze ruzie had met andere kinderen, en ik bemoeide mij daar dan ook mee.
Op kinderkamp toen ze ’s avonds niet kon slapen riep ze om mij (ik sliep op een andere zaal) En toen ze heel naar was gevallen duwde ze de begeleiding weg, en wilde ze mij.
In haar pubertijd was ik praatpaal over puberonzekerheden, en klankbord wat betreft haar relatie met onze ouders. Dat laatste ben ik trouwens bij tijd en wijlen nog steeds.
Toen ik ouder werd en een proces doormaakte van grenzen aangeven, meer mijzelf durven zijn, en wat meer aan mijzelf te gaan denken, heeft het aardig gedonderd tussen ons. Enerzijds was zij het gewend in van alles een beroep op mij te doen, iets waar ik nu niet altijd meer gehoor aan gaf, anderzijds wilde zij niet meer als het kleine zusje gezien worden.
Intussen hebben we daar een mooi evenwicht in gevonden (bevochten), zij vraagt mij nog steeds om mijn raad in verschillende zaken, maar ik tegenwoordig ook de hare.
Zij is onderwijzeres, en ik vraag regelmatig haar mening over dochter en school perikelen. Verder is het ook niet zo dat ik in familiezaken altijd meer het voortouw moet nemen, zij neemt nu ook initiatieven en laat mij merken dat ze me waardeert.

En nu, nu is ze morgen precies negen maanden zwanger van haar eerste kindje, hoe gelijkwaardig onze relatie ook geworden is, het blijft toch: MIJN KLEINE ZUSJE WORDT MOEDER, dit is groot, en mooi, en misschien ook wel het laatste sprongetje naar totale gelijkwaardigheid in onze relatie. Ik zou haar willen voorbereidden op alles, de bevalling, maar ook de veel grotere verandering dan ze zich nu kan voorstellen, die het krijgen van een kind met zich meebrengt. Dat kan natuurlijk niet, ze zal het zelf moeten doen, moeten ervaren, en ik voel dat ze dat gaat kunnen. Ze is de afgelopen maanden veranderd, volwassener, zachter, en minder op zichzelf gericht geworden. Het is zo bijzonder om dit proces zich te zien voltrekken in je kleine zusje! Ze is er klaar voor, het moederschap! Ik zie met ontzettend veel spanning uit naar de bevalling en het geboren worden van haar zoontje, mijn neefje.
Van mij mag hij komen!

Hoe een rustige middag uitliep op een kinderfeestje..

Na een periode van iets teveel werken (lang leve de roosteraar) Had ik dan nu een iets rustigere week. Behalve huiswerk, en huishouden wilde ik natuurlijk ook wat tijd met mijn dochter spenderen. Zij en ik hebben elkaar gemist!
Vandaag was er een heerlijke woensdagmiddag te spenderen met zijn tweetjes. F vroeg al een tijdje om cakejes te bakken, dus dat gingen we maar eens doen.
Om half 1 op het schoolplein kwamen F en vriendje Y op mij afrennen “mag Y komen om cakejes te bakken”, gezellig!
Tussen het cakejes bakken en versieren werd er even buitengespeeld, en kwamen ze weer binnen met vriendje M. M deelde mij mede dat hij even naar zijn oma ging om te zeggen dat hij bij ons cakejes ging versieren, eeeh gezellig!
Toen we het glazuur aan het maken waren ging de bel, F deed open en daar stond vriendinnetje N, “ha N kom je cakejes versieren?” riep ze meteen. En zo gebeurde het dat ik ineens quality time had met 4 kinderen.
Na het versieren en natuurlijk opeten hebben ze nog heerlijk met zijn allen buitengespeeld, kon ik het slagveld even opruimen!
Ach ja, het liep niet helemaal als ik het in mijn hoofd had gehad, maar het was wel erg gezellig! vriendje Y. vertrouwde later aan mijn man toe dat hij vond dat het vanmiddag wel een feestje leek, en dat vond ik nou ook!

Een paar voorbeeldjes:

zere duimen maar best trots

Mijn moeder gaf mij voor sinterklaas een zelfgebreidde sjaal, die mij intrigeerde, zou ik dat niet zelf kunnen? Tegen mijn eigen verwachting in kon ik dat, en bleek het vrij makkelijk te zijn, dit is het resultaat:

Toen ik bij mijn moeder een breiboek zag met babybreisels waarvan een aantal speciaal voor beginners, twijfelde ik wekenlang of ik iets voor mijn neefjeopkomst zou maken. Toen we een weekendje weg waren met moeder en zussen, nam mijn moeder oefenwol en pennen mee. Ik ging aan de slag, maar wat kostte het een moeite! Wat wil je ook, mijn breiverleden bestaat uit een hondje wat ik op de lagere school met rechte lapjes in elkaar knutselde! Aan het eind van de avond werd het allemaal wat regelmatiger, en ik wist recht en averecht uit elkaar te houden.
De week erop kocht ik wol, en ging aan de slag, het ging met bloed zweet en tranen,en spierpijn in mijn duimen maar ik ben best trots op het (toch nog wat onregelmatige) resultaat.
Mijn zus is over 1,5 week uitgerekend, dus het mocht ook wel af!

Woensdagmiddaglunch

Woordeloze woensdag

Orde van de dag

Okeeee, na zo’n heftige log, met zulke prettige reacties, vind ik het altijd weer moeilijk om een nieuwe log te schrijven. Over tot de orde van de dag zeg maar..

Nou de orde van deze dag is dat ik nu al voor de zevende dag op rij aan het werk ben, en dat ik nu ik even een rustig moment heb, besloten heb dat ik geen puf meer heb in papierwerk/verslaglegging etc. maar dat ik eens even een logje schrijf.
Over een paar uurtjes ben ik vrij, en ga dan even lekker op de bank hangen met mijn gezinnetje. F. huilde vannochtend dat ik bij haar moest blijven, en ik was zelf ook niet blij! Lang leve de roosteraar, die zo goed diensten over de maand kan verdelen! Morgen ben ik 1 hele dag vrij en dan mag ik er weer 4, toptoptop! Ik schijn haar maar niet wijs te kunnen maken dat mijn vaste aanvraag geen vrije dag is maar een schooldag pfffft.
Nou goed, met dat lekkere lentezonnetje is het allemaal beter vol te houden.

Over Lente gesproken, we zijn begonnen met het binnen zaaien van het een en ander, om het binnenkort buiten in een grote bak te zetten, andere dingen zaaien we in de loop van de maanden zo in de bak, en we kopen wat plantjes, we hopen tomaten, komkommer, courchette uien, knoflook, radijsjes, aardbeien, verschillende kruiden, verschillende plukslasooren, en verschillende bloemen te zien groeien/bloeien, en proeven.(nou ja, de bloemen gaan we dus niet proeven)
Vorig jaar zijn we zo’n beetje begonnen in potten, en mijn man heeft nu van wat planken/balkjes en worteldoek een grote bak gemaakt, die we in vakjes delen. De aardbeitjes gaan in hangbakken aan de schutting, en de kruiden ook, dat is al een aantal jaar zo trouwens. Het is een beetje een hype geloof ik, je hoort overal over “de makkelijke moestuin” en “square feet” tuinnieren, zoiets doen wij ook, maar dan eigenwijs op geheel eigen wijze. Niet omdat het een hype is, maar omdat het leuk is om onze dochter te leren dat niet alles uit de fabriek/supermarkt komt (en we zijn gaandeweg ook zelf best enthousiast geworden)
Gedurende dit jaar zal ik wel eens wat foto’s plaatsen, als het tenminste wat wordt.

Over de andere hype waar ik aan meedoe, en zere duimen aan over hield zal ik binnenkort eens schrijven, als ik wat verder ben, en wanneer ik er foto’s van heb.

kinderwens

Al eens eerder logde ik zijdelings dat het feit dat we na onze dochter geen kinderen hebben gekregen/gaan krijgen nooit onze bedoeling is geweest.
Ik heb altijd de droom van een gezin met drie kinderen gehad, mijn man had het altijd over twee. Natuurlijk denk je er wel eens aan dat het wel eens niet zou kunnen lukken, maar dan dacht ik meer aan geen kinderen, nooit is het idee van één kind in me opgekomen.
Toen ik zwanger was van F kreeg ik last van bekkeninstabiliteit, die na de geboorte maar langzaam overging, ook kreeg ik een postnatale depressie en had F heel veel krampjes en ontpopte zich in een heuse huilbaby (al dan niet in wisselwerking met mijn gesteldheid).
De periode na de geboorte van onze dochter werd er één van worsteling, pijn, slapeloosheid en (hoe kan het uitblijven)huwelijksproblemen. Voor ons alledrie was dit een hele nare periode, waarin de zon maar heel langzaam weer begon te schijnen. Gevochten hebben we om er weer bovenop te komen, soms met de moed der wanhoop, 3 stappen vooruit, weer twee terug, dat werk..
Na ongeveer 1,5 jaar gingen we een weekend weg met zijn drieën, dit was een zonovergoten paasweekend, en om de één of andere reden moest ik hardop lachen, iets wat ik, realiseerde ik me op dat moment, al 1,5 jaar niet had gedaan! Mijn lach, de aanstekelijke lach waar ik in familie en vriendenkring om bekend stond was terug in mijn leven, en is vanaf dat moment nooit meer lang weggeweest!
Om al deze redenen durven we het niet meer, nog een kindje krijgen, we zijn bang voor de pijn, de depressie, en willen onszelf onze dochter, en een eventuele nieuw kindje dit niet aan doen, met ook nog het risico dat deze keer onze relatie het niet overleefd. We hebben ons ook wel op de hoogte gesteld van andere behandelingen, en vooral op het gebied van postnatale depressies zijn er wel ontwikkelingen, maar feit blijft gewoon dat we (en dan met name mijn man) het risico niet willen en daarom ook niet kunnen nemen.
Afgelopen jaren hebben in het teken gestaan van genieten van elkaar, het verwerken van het verlies van onze droom, en het stabiliseren van onze relatie en de personen in ons kleine gezin van drie.
Maar nu dan? Er blijft een lege plek in onze harten, ons huis, en ons gezin. Bij mij kwamen al snel de woorden adoptie en pleegzorg naar boven borrelen, mijn man kostte dit iets meer tijd. Hij was bang dat hij niet genoeg van een kind kan houden dat niet zijn biologische kind is. Door ervaringen, de (puber)dochter van vrienden die regelmatig bij ons haar heil kwam zoeken wanneer het thuis niet meer ging, de zoons van een (manloze)vriendin die hem soms opzoeken voor “mannendingen”, ons neefje en nichtje die hier regelmatig zijn, begint hem te dagen dat hij hoewel anders, toch ook iets kan voelen voor “andermans” kinderen.
Een paar maanden geleden begon ik voorzichtig over weekendpleegzorg tegen hem, maar dan pas over (nu nog) een jaar, wanneer mijn opleiding klaar is, want daar zit ook nog een uitgebreide cursus aan vast. Mijn man reageerde positief, en ik stelde voor om lente 2011 eens te gaan kijken op een voorlichtingsavond, van de pleegzorg instelling alhier. In voorbereiding hierop heb ik wat informatie gezocht en wat websites naar mijn man gemaild, waar ik weinig reactie op kreeg. De laatste week was hij in gedachten, ik laat hem dan meestal maar een beetje, hij komt vanzelf wel, als ik hem maar de ruimte geef. Dus van de week op een avond raakten we in gesprek, en wat schertst mijn verbazing: “Waarom zouden we eigenlijk alleen voor de weekenden gaan met een pleegkind?”vraagt hij me. Nou goed om een lang verhaal kort te maken, we gaan volgende week naar een voorlichtingsbijeenkomst, en wanneer het dan allemaal gaat zoals we het nu in ons hoofd hebben, dan gaan we begin volgend jaar de cursus doen, en dan kunnen we gaan wachten op een “match” voor langdurige pleegzorg.
In de loop van dit jaar kunnen we dan mooi nog een aantal practische zaken regelen, zoals een vliering bouwen, kamers intern verhuizen etc.
En zo vlug als het hier staat is het allemaal niet hoor, we zijn goed geïnformeerd, en hebben er ook uitgebreid met onze dochter en vrienden en familiekring over gesproken, natuurlijk zijn er altijd nog wat onzekere factoren, en zoals ik op het www heb gelezen gaat het bij pleegzorg zelden zoals gepland, dus we zullen het allemaal wel zien! Het zal geen makkie worden maar zolang ik geen depressie heb, kunnen we samen een heleboel aan! (en de kans op een niet hormonale depressie is niet groter of kleiner als bij ieder ander)

home sweet home

Familie is een raar iets, zo realiseerde ik me na afgelopen weekend.
Afgelopen weekend ging ik namelijk met mijn moeder en twee zussen een weekendje in een huisje. En dat leverde mij wat denkwerk op over mijzelf, en over de manier waarop wij met elkaar omgaan.
De laatste 11 jaar woon ik niet meer met mijn ouders en zussen onder een dak.
In die 11 jaar is er een hoop met mij gebeurt, niet speciaal omdat ik daar weg was, maar gewoon omdat ik een grote persoonlijke ontwikkeling heb doorgemaakt.
Door die ontwikkelingen pas ik niet meer zo goed in de rol die ik thuis altijd aannam, ik was thuis vaak de grapjas, de bliksemafleider, de susser, diegene die voor de lieve vrede haar mond hield, en die bemiddelde tussen anderen in huis. Deels omdat dat in mijn karakter ligt, deels omdat dat goed bij de andere karakters in huis paste.
Nu ik volwassen ben geworden heb ik een paar dingen geleerd, iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden/uitlatingen, ik moet niet voor anderen denken, ik mag er zijn, ik wens niet door anderen gekleineerd/gekoeioneerd te worden en vast nog wel een paar dingen.
De anderen hebben natuurlijk een soortgelijke ontwikkeling doorgemaakt, ook mijn moeder, die sinds ze in de overgang zit veel beter voor zichzelf op is gaan komen.
De afgelopen jaren zijn hier heel wat gesprekken, incidenten en zelfs ruzies over geweest, maar onze band is sterk genoeg gebleken om hier allemaal doorheen te komen.
Wanneer je elkaar een paar uurtjes per week ziet of spreekt, en dan vaak of 1 op 1, of in een grotere groep (met allemaal mensen die niet bij het “oude gezin” horen) dan gaat dit allemaal prima, en is dit geen enkel probleem (meer) maar wanneer je dan met zijn vieren bent, en er ook nog een hoop hormonen bij zijn (1 hoogzwangere, en 1 in de overgang) dan is het hard werken om het weekend in goed vaarwater te houden. De manier waarop we met elkaar omgaan gaat vaak via oude patronen, terwijl we niet meer hetzelfde zijn, ik voel me niet meer geroepen om mijn oude rol weer op te pakken en eis meer ruimte voor mijzelf op, mijn moeder idem. Mijn zussen zijn niet altijd bereid die ruimte te geven, dat wringt, en soms wordt ik dan toch weer in mijn oude patroon “gedwongen”
Aan de andere kant denk ik/voel ik dat ik soms lastig en veeleisend gevonden word, dat ben ik natuurlijk ook meer dan vroeger, maar niet meer als een ander zou zijn, en zeker niet meer als zij zijn. Maar ja, zij vergelijken mij met de oude Zonnetje, en dat valt voor hun de laatste jaren best tegen denk ik. En vooral in zo’n weekend valt dat op.
Afgelopen weekend was daarom niet alleen leuk en ontspannen, wat de insteek was, maar ook vermoeiend, en verhelderend. We hebben veel gelachen, maar ook serieus gepraat.
De laatste ochtend werd er gekat door mijn twee zusters, en op de tong gebeten door mijn moeder en mij (toch weer het oude patroon) maar als dat voor een paar uurtjes is kan ik er wel mee leven, wanneer het langer had geduurd had de nieuwe ik er zeker iets van gezegd. Het weekend in goede harmonie onder het genot van een hapje en een drankje afgesloten, en toen terug naar huis.
Het was een waardevol weekend, maar wat was ik blij dat ik weer thuis was, en heerlijk tegen mijn gezin aan kon kruipen. Dit is toch de plek waar ik helemaal mijzelf kan zijn, zonder dat ik daar moeite voor hoef te doen!

Wat live gezongen muziek met je kan doen

Gisteren gingen we naar Ahoy, Vrienden van Amstel live.
Dit muziekspektakel, waar we vorig jaar voor het eerst heen gingen heeft een bijzondere betekenis voor me.
Toen ik 7 jaar geleden, een maand of drie na de geboorte van F. een postnatale depressie had, en een instabiel bekken, zag ik op TV. een eerdere editie van dit spektakel. Ik keek ernaar en vond zelfs op televisie de sfeer geweldig. We zagen toen onder andere Alain Clark met zijn vader optreden met dit geweldige nummer:

Toen tijdens dit lied gingen bij mij de sluizen open, mijn gevoelige jonge moeder hart was geraakt door de liefde die uit dit lied sprak.
Na het beluisteren van dit nummer hadden wij het erover ook eens naar de vrienden van Amstel te gaan, dat leek ons geweldig! Brak en gammel als ik toen was sloeg de sfeer ineens helemaal om bij mij, en vroeg ik me vertwijfeld af of ik ooit nog zo lang kon staan/zitten op in de arena of op klapstoeltjes. Ook vroeg ik me af of ik ooit dochter wel zolang bij een ander zou durven later, en of ik ooit wel weer in mensenmassa's zou durven. Sindsdien is er veel ten goede veranderd gelukkig!
Toen we vorig jaar voor het eerst met een groep vrienden erheen gingen (op ons innitiatief) heb ik geweldig genoten! Dit jaar trad Alain Clark weer op(vorig jaar niet), en als surprise kwam zijn vader bij het derde liedje ook het podium op! Meteen werd ik teruggegooid in de tijd, en het besef dat ik er nu gewoon stond, gelukkig was, dat ik alles had waar ik toen weinig hoop op had, overspoelde me! Ik stond daar ineens enorm te huilen, met mijn lieverd naast me die wel ongeveer het idee had waarover het ging, dus die mij eens stevig vast pakte, en zelf ook wat weg moest slikken. Poeh nu ik het schrijf, en op de achtergrond het liedje aan heb, schieten de tranen me weer in mijn ogen. Prachtig dat muziek dat met je kan doen, en prachtig dat ik iemand naast me had staan die het begreep.
Volgend jaar voor ons weer VVAL!

leuker kunnen we het niet maken??

Nou alles weer rustig en gewoon hier! Misschien wel een beetje te gewoon want ik loop me alweer danig te ergeren aan kleine dingen. Iets wat nooit goed is, maar al zeker niet als je twee dagen geleden nog zo doordrongen was van het feit dat er maar een paar dingen belangrijk zijn in het leven, en dat gezondheid van jezelf en je geliefden daar 1 van is.
Misschien is het juist dat alle stress er even uitmoet, maar ik vind het best stom van mijzelf!
Dus nu is het klaar! Focus weer wat meer op de leuke dingen!
Om te beginnen kocht ik een bos tulpen en wat forsythia takken. Ik weet heus wel dat het nog hartje winter is, maar in mijn huis mag het best alvast een beetje lente zijn!

Over leuke dingen gesproken: Mijn man keek woensdag even op onze bankrekening, en riep huh? Ik was even bang dat er teveel afgeschreven was oid, maar het tegenovergestelde was waar. Er was zomaar 1620 euro van de belastingdienst bijgeschreven, lekker! Teruggave huurtoeslag en dan niet onze naam (wij huren ook niet)
Dus gingen we lekker shoppen, en kochten we een nieuwe tv. Dus hebben we het geld maar even op een rustig plekje geparkeerd en wachten of en wanneer ze er achterkomen.
Wanneer ze over een maandje geen contact hebben opgenomen bellen we heus zelf wel hoor, maar nu vinden we het eens interessant om te kijken wat er gebeurt.

opluchting, en weinig woorden

Sinds ik terug ben van mijn moeders verjaardag(vandaag 58), ben ik al aan het proberen mijn gevoel over vandaag woorden te geven.
Vandaag gingen wij namelijk naar poli neurologie voor een uitslag die hoogstwaarschijnlijk goed zou zijn, en dat was hij ook!
Dan besef je opeens hoeveel zorgen je stiekem toch hebt gehad! Ik ben blij opgelucht, een beetje jankerig en piekerig, en zo nog een paar dingen waar ik mijn vinger nog niet helemaal achterkrijg. Maar vooral ben ik ineens de overtreffende trap van moe. En daar laat ik het maar even bij voor nu.

hoe twee avondmensen toch lekker wakker kunnen worden

Ik ben een avondmens! Ik heb 's avonds grote moeite om op tijd naar bed te gaan, en als logisch gevolg 's ochtends veel moeite er weer uit te komen.
Ik word moeilijk wakker, en als ik dan wakker ben, ben ik niet bepaald vrolijk en gezellig.
Maaaar sinds een paar jaar hebben we er wat op gevonden! Sinds mijn dochter in een gewoon bed slaapt komt ze 's ochtends in ons bed aan mijn kant gekropen, dat was niet altijd even fijn trouwens, want dat was vaak idioot vroeg!
Sinds F. wat groter is begint toch steeds duidelijker te worden dat met name in de winter, ook zij moeite heeft om wakker te worden.
Wat mettertijd gegroeid is dat mijn man wanneer hij naar zijn werk gaat (idioot vroeg in mijn optiek) hij ons meisje ovebrengt naar ons bed, wij tegen elkaar aankruipen, en dan al knuffelend/kroelend wakker worden. Vaak wrijft ze haar neusje tegen de mijne, en altijd krijg ik veel kusjes. Na ongeveer een half uurtje kruipen wij zo langzamerhand onder ons dekbed uit, en beginnen de dag. Zeg nou zelf er is toch geen betere manier om wakker te worden!!

Een kaarsje voor...

Een goede uitslag voor mijn meisje

Het kindje van bekenden die woensdag ter wereld kwam, en meteen naar de IC moest met hartproblemen

Mijn vriendin met maagkanker, die nu voor moeilijke beslissingen staat

De schoonmoeder van mijn zusje die een zware hersenschudding heeft

Alle zere harten in logland, dat het allemaal maar weer snel mag slijten



Een dankbaar kaarsje voor:

De uitslag van het maagkweekje van mijn moeder, het is helemaal NIETS, NADA, NOPPES!!

Mijn jongste zus, en haar zwangerschap die tot nu toe prima verloopt,(27 weken alweer) en dat het vooral maar zo mag blijven gaan!

Ben ik nou zo'n mietje?

Zoals ik in mijn vorige logje schreef moest mijn dochter van 7 jaar vandaag een MRI scan. Ze heeft last van hoofdpijnen, en het lijkt veel op migraine. We werden doorverwezen naar een neuroloog om "andere pathologie uit te sluiten". Dochter kreeg daar een aantal testjes, ze werd eens flink in haar ogen geschenen etc.
De dokter (overigens 1 met het specialisme kindermigraine) keek onze dochter een diep in de ogen en zei "ik denk niet dat er iets mis is met je hoofd, maar voor de zekerheid wil ik toch graag foto's maken, en je hoeft geen prikken!"
Pas daarna wendde hij zich tot ons, en vertelde dat hij een MRI wilde maken om (alweer) "andere pathologie uit te sluiten"
Nu, een paar weken later was de MRI, we hadden dochter goed voorbereid, maar er ook weer niet te moeilijk of te groot over gedaan. Ik mocht met haar mee, ze mocht haar "popje" (ook een logje waard) mee en haar k3 cd ging kneiterhard aan.
Toen ze op de tafel moest gaan liggen liep ze naar me toe, haar oogjes begonnen te tranen, ze zei mama? Ze wilde dus NIET. Ik had mijzelf onmiddelijk vermand, en zei kordaat iets als "kom op, je weet dat er niets kan gebeuren, mama is bij je, het moet nu eenmaal even". Dapper ging ze op de tafel liggen, en liet haar hoofd vastmaken, en een of andere helm over haar hoofdje doen. Intussen zag ik haar adem steeds sneller gaan, en haar ogen steeds groter worden. Ze lag daar maar doodstil, maar ook doodsbang. Ik ging naast haar zitten, kon haar hand en been vasthouden, nadat ze in de buis was geschoven (nog grotere ogen)
Ik sprak haar bemoedigend toe, en bleef haar aaien, en knijpen, ze moest weten dat ik er was! Om haar heen begonnen er allerlei apparaten ontzettende herrie te maken, ze bleef onnatuurlijk stil liggen. Alleen haar ogen gingen als een gek heen en weer (ze had ook een spiegeltje boven zich waarmee ze het een en ander kon zien).
Na een paar minuten begon haar adem wat rustiger te worden, en haar ogen gingen niet meer zo heen en weer, het ergste was voorbij gelukkig. De hele +/- 20 minuten bleef ze doodstil liggen (mijn woelwater/wiebelkontje!!) Toen het voorbij was mocht ze bevrijd uit al die toestanden (man was niet snel genoeg, dus ik verwijderde zelf ook maar een paar dingen). Wat een opluchting op haar gezicht! Stralend sprong ze van die tafel af (hij moest nog naar beneden maar daar kon ze niet op wachten). Zowat rennend ging ze naar het kleedkamertje, ik mocht nog net de cd's ophalen.
Hup schoenen aan en naar buiten! Intussen heb ik haar de hemel ingeprezen, zo knap, zo trots etc. Toen ze eenmaal buiten was stond daar papa, aan wie ze eerlijk vertelde dat ze het eerst eng vond, en een beetje moest huilen, maar daarna ging het wel goed, en ze had goed stilgelegen, knap kind!
Even plassen, want dat moest ze ook nog het arme kind, en daarna heerlijk naar de speelgoedwinkel, en 's avonds pannenkoeken eten! Goed gepraat, het hele onderzoek is drie keer gepasseerd, ik heb haar eerlijk verteld dat ik niet bang was voor het onderzoek, maar dat ik het wel heel rot vond dat ze het eerst zo eng vond, en dat ik het vervelend vond dat ik haar toch moest sturen. Wel geweldig hoor zo'n groot kind, ze begrijpt waarvoor het is, en waarom het moet, ik moet er niet aan denken dit, of nog rottigere onderzoeken met een kleiner kind te doen!! (ik weet het het gebeurt)
Nou ligt ze heerlijk in bed, en het gaat prima met haar.
En ik ga mijn gebruikelijke belrondje bij gebeurtenissen en doktersbezoeken doen, mijn twee zussen en mijn moeder dus.
En waar ik hoopte even mijn verhaal kwijt te kunnen, even mijn zorgen over de uitslag te delen, mijn rotmoment, toen ik haar zo bang zag, stuit ik toch op een stel supernuchtere opmerkingen. Tuurlijk weet ik dat dit onderzoek alleen "voor de zekerheid" is gedaan, en dat de kans op een slechte uitslag klein is, tuurlijk is het voorbij en heeft mijn meisje er niet echt onder geleden, maar mag ik even, heel even na deze dag een momentje hebben dat ik even die zorgen toelaat, en dat ik even een paar traantjes toelaat die ik wegslikte toen ik mijn angstige dochter kordaat moest toespreken? Om daarna natuurlijk weer positief verder te gaan, want uiteindelijk is er ook geen grond om me heel ongerust te maken natuurlijk.
En nu zit ik me af te vragen, ben ik nou zo'n watje? Of zijn zij wel heel erg nuchter?

scan

Vandaag een MRI-scan voor dochter, "om andere pathologie uit te sluiten"

"