Ben ik nou zo'n mietje?

Zoals ik in mijn vorige logje schreef moest mijn dochter van 7 jaar vandaag een MRI scan. Ze heeft last van hoofdpijnen, en het lijkt veel op migraine. We werden doorverwezen naar een neuroloog om "andere pathologie uit te sluiten". Dochter kreeg daar een aantal testjes, ze werd eens flink in haar ogen geschenen etc.
De dokter (overigens 1 met het specialisme kindermigraine) keek onze dochter een diep in de ogen en zei "ik denk niet dat er iets mis is met je hoofd, maar voor de zekerheid wil ik toch graag foto's maken, en je hoeft geen prikken!"
Pas daarna wendde hij zich tot ons, en vertelde dat hij een MRI wilde maken om (alweer) "andere pathologie uit te sluiten"
Nu, een paar weken later was de MRI, we hadden dochter goed voorbereid, maar er ook weer niet te moeilijk of te groot over gedaan. Ik mocht met haar mee, ze mocht haar "popje" (ook een logje waard) mee en haar k3 cd ging kneiterhard aan.
Toen ze op de tafel moest gaan liggen liep ze naar me toe, haar oogjes begonnen te tranen, ze zei mama? Ze wilde dus NIET. Ik had mijzelf onmiddelijk vermand, en zei kordaat iets als "kom op, je weet dat er niets kan gebeuren, mama is bij je, het moet nu eenmaal even". Dapper ging ze op de tafel liggen, en liet haar hoofd vastmaken, en een of andere helm over haar hoofdje doen. Intussen zag ik haar adem steeds sneller gaan, en haar ogen steeds groter worden. Ze lag daar maar doodstil, maar ook doodsbang. Ik ging naast haar zitten, kon haar hand en been vasthouden, nadat ze in de buis was geschoven (nog grotere ogen)
Ik sprak haar bemoedigend toe, en bleef haar aaien, en knijpen, ze moest weten dat ik er was! Om haar heen begonnen er allerlei apparaten ontzettende herrie te maken, ze bleef onnatuurlijk stil liggen. Alleen haar ogen gingen als een gek heen en weer (ze had ook een spiegeltje boven zich waarmee ze het een en ander kon zien).
Na een paar minuten begon haar adem wat rustiger te worden, en haar ogen gingen niet meer zo heen en weer, het ergste was voorbij gelukkig. De hele +/- 20 minuten bleef ze doodstil liggen (mijn woelwater/wiebelkontje!!) Toen het voorbij was mocht ze bevrijd uit al die toestanden (man was niet snel genoeg, dus ik verwijderde zelf ook maar een paar dingen). Wat een opluchting op haar gezicht! Stralend sprong ze van die tafel af (hij moest nog naar beneden maar daar kon ze niet op wachten). Zowat rennend ging ze naar het kleedkamertje, ik mocht nog net de cd's ophalen.
Hup schoenen aan en naar buiten! Intussen heb ik haar de hemel ingeprezen, zo knap, zo trots etc. Toen ze eenmaal buiten was stond daar papa, aan wie ze eerlijk vertelde dat ze het eerst eng vond, en een beetje moest huilen, maar daarna ging het wel goed, en ze had goed stilgelegen, knap kind!
Even plassen, want dat moest ze ook nog het arme kind, en daarna heerlijk naar de speelgoedwinkel, en 's avonds pannenkoeken eten! Goed gepraat, het hele onderzoek is drie keer gepasseerd, ik heb haar eerlijk verteld dat ik niet bang was voor het onderzoek, maar dat ik het wel heel rot vond dat ze het eerst zo eng vond, en dat ik het vervelend vond dat ik haar toch moest sturen. Wel geweldig hoor zo'n groot kind, ze begrijpt waarvoor het is, en waarom het moet, ik moet er niet aan denken dit, of nog rottigere onderzoeken met een kleiner kind te doen!! (ik weet het het gebeurt)
Nou ligt ze heerlijk in bed, en het gaat prima met haar.
En ik ga mijn gebruikelijke belrondje bij gebeurtenissen en doktersbezoeken doen, mijn twee zussen en mijn moeder dus.
En waar ik hoopte even mijn verhaal kwijt te kunnen, even mijn zorgen over de uitslag te delen, mijn rotmoment, toen ik haar zo bang zag, stuit ik toch op een stel supernuchtere opmerkingen. Tuurlijk weet ik dat dit onderzoek alleen "voor de zekerheid" is gedaan, en dat de kans op een slechte uitslag klein is, tuurlijk is het voorbij en heeft mijn meisje er niet echt onder geleden, maar mag ik even, heel even na deze dag een momentje hebben dat ik even die zorgen toelaat, en dat ik even een paar traantjes toelaat die ik wegslikte toen ik mijn angstige dochter kordaat moest toespreken? Om daarna natuurlijk weer positief verder te gaan, want uiteindelijk is er ook geen grond om me heel ongerust te maken natuurlijk.
En nu zit ik me af te vragen, ben ik nou zo'n watje? Of zijn zij wel heel erg nuchter?