Wat live gezongen muziek met je kan doen

Gisteren gingen we naar Ahoy, Vrienden van Amstel live.
Dit muziekspektakel, waar we vorig jaar voor het eerst heen gingen heeft een bijzondere betekenis voor me.
Toen ik 7 jaar geleden, een maand of drie na de geboorte van F. een postnatale depressie had, en een instabiel bekken, zag ik op TV. een eerdere editie van dit spektakel. Ik keek ernaar en vond zelfs op televisie de sfeer geweldig. We zagen toen onder andere Alain Clark met zijn vader optreden met dit geweldige nummer:

Toen tijdens dit lied gingen bij mij de sluizen open, mijn gevoelige jonge moeder hart was geraakt door de liefde die uit dit lied sprak.
Na het beluisteren van dit nummer hadden wij het erover ook eens naar de vrienden van Amstel te gaan, dat leek ons geweldig! Brak en gammel als ik toen was sloeg de sfeer ineens helemaal om bij mij, en vroeg ik me vertwijfeld af of ik ooit nog zo lang kon staan/zitten op in de arena of op klapstoeltjes. Ook vroeg ik me af of ik ooit dochter wel zolang bij een ander zou durven later, en of ik ooit wel weer in mensenmassa's zou durven. Sindsdien is er veel ten goede veranderd gelukkig!
Toen we vorig jaar voor het eerst met een groep vrienden erheen gingen (op ons innitiatief) heb ik geweldig genoten! Dit jaar trad Alain Clark weer op(vorig jaar niet), en als surprise kwam zijn vader bij het derde liedje ook het podium op! Meteen werd ik teruggegooid in de tijd, en het besef dat ik er nu gewoon stond, gelukkig was, dat ik alles had waar ik toen weinig hoop op had, overspoelde me! Ik stond daar ineens enorm te huilen, met mijn lieverd naast me die wel ongeveer het idee had waarover het ging, dus die mij eens stevig vast pakte, en zelf ook wat weg moest slikken. Poeh nu ik het schrijf, en op de achtergrond het liedje aan heb, schieten de tranen me weer in mijn ogen. Prachtig dat muziek dat met je kan doen, en prachtig dat ik iemand naast me had staan die het begreep.
Volgend jaar voor ons weer VVAL!