donderdag 29 april 2010

het leven gaat door..

Na de vorige heftige blog vond ik het een beetje lastig om verder te gaan met de volgende log. Natuurlijk is het familiegebeuren iets wat ons bezighoud, maar ik wil ook weer niet iedere keer hier zo uitgebreid over schrijven, gelukkig gebeuren er nog meer dingen in ons leven :-)

Morgen is het bijvoorbeeld koninginnedag, lekker struinen in het park, en in de middag een verjaardagsfeestje met bbq na.(ik zal wel sangria moeten maken denk ik) Ons nichtje is 7 jaar geleden namenlijk op koninginnedag geboren.

Vanaf morgen heeft onze dochter vakantie voor twee weken! Wij zijn zelf de tweede week ook vrij, dan gaan we heerlijk een weekje weg met onze vouwwagen.

Mijn jaarcontract is omgezet naar een vast contract, het zat erin, maar voelt toch wel fijn!

Ik was de beste van mijn klas met een kennistoets van de week. Zo gek, vroeger was ik nooit zo'n streber, maar nu ik volwassenen onderwijs doe, ben ik een echte neird aan het worden.

Ach ja het leven gaat door, maar bezighouden doet ze ons nog steeds hoor die schoonmoeder van mij.

zondag 25 april 2010

donderwolk voor de zon

Stel je voor, Lente, alles loopt lekker, mooi weer gezellige dag, en dan.. de post.
Drie regelig berichtje van mijn schoonmoeder.
Kwak, steen op de maag, opkomende migraine, en een aanval van misselijkheid, en dat is dus alleen mijn reactie.
Van een uitbundig vrolijke dag, veranderde onze dag naar een stille peinzende, verdrietige dag. Een dag waarop na drie jaar de vraag weer rees, Wat moeten we hier nou weer mee??
Drie jaar van verwerken, opkrabbelen, en genieten van de heerlijke rust lijken in een klap weer weg te vallen.
Mijn schoonmoeder deelde mijn man in drie zinnen mee dat ze ernstig ziek is. Het briefje roept een heleboel vragen op, maar na drie jaar geen contact, pak je niet onmiddelijk de telefoon om je vragen af te vuren.

En ik, ik die altijd veel te aardig ben, ik die mijn man zo lang (te lang?) voor heb gehouden, blijven proberen, het blijft je moeder, ik ben boos, boos dat ze ons nu weer voor het blok zet, boos dat ze ziek is, boos dat mijn man zich ineens weer zo klein voelt, boos dat ze dit gevoel bij ons teweeg kan brengen, gewoon irrationeel pisnijdig!
En dat... dat is nou net geen handige emotie! Ik moet/wil mijn man de ruimte geven hier op zijn eigen manier op te reageren. Ik wil hem niet het gevoel geven mij af te vallen, wanneer hij er voor kiest toch weer contact met haar te zoeken.

Dus bel ik maar weer eens met mijn moeder en lucht mijn hart, mijn moeder die zo rustig en verstandig mij weer een beetje weet te kalmeren, mijn moeder die er aktijd voor me is, en die ook een tweede moeder is voor mijn man.
En langzamerhand realiseer ik me weer wat ik me eerder ook al realiseerde, en wat ik door de boosheid even vergeten was..
Ik realiseer me dat er voor mijn schoonmoeder alleen maar medelijden kan zijn, ze maakt het zichzelf al zolang zo moeilijk in het leven, is zo verbitterd, wantrouwig, jaloers, dat ze iedereen van zich afstoot, en niet gelukkig kan zijn.
Ik realiseer me ook dat wij wel gelukkig zijn, en dat dat een groot rijkdom is! Misschien heel misschien is ze er klaar voor om nu wat in die rijkdom te delen, en anders, dan hebben we het tenminste geprobeerd!
Nu is het afwachten tot mijn man, langzaamaan tot dezelfde conclusie komt, ik ken hem goed genoeg om te weten dat dit uiteindelijk gebeurt, maar dat het wat langer duurt als bij mij. In de tussentijd knuffel ik hem maar eens extra!

maandag 19 april 2010

Vriendschap

Wij zijn net terug van een heerlijk weekend met vrienden. We gingen met 10 volwassenen, 4 kinderen en drie honden een weekend in een huisje in Drenthe.
Het weer was prachtig, de omgeving was prachtig, het gezelschap was super, kortom een superweekend die op tijd eindigde (voordat het te druk, rommelig etc werd).
Volgend jaar weer!

Met deze groep vrienden vieren we ook altijd Oud en Nieuw, we gaan naar elkaars verjaardagen, organiseren vanalles leuks rond elk thema wat er maar te vieren valt, met of zonder kinderen, alleen de mannen, alleen de vrouwen etc.
Dit groepje is ontstaan uit het vriendengroepje wat mijn man nu al 26(!)jaar heeft, gaandeweg zijn er vrouwen en kinderen bijgekomen, en wonderwel klikt het allemaal nog steeds heel leuk! Soms is er wat geharrewar onderling, maar uiteindelijk komt dat altijd weer goed!

Dit zijn ook de eerste vrienden in mijn leven die blijvend zijn gebleken, tot mijn pak hem beet 21e heb ik in iedere fase van mijn leven nieuwe vrienden gemaakt, en zijn de vrienden van de vorige fase langzaam naar de achtergrond verdwenen. Iedereen kent dat wel denk ik, in meerdere of mindere mate, wanneer je (bv.) na je eindexamen elkaar belooft om contact te houden meen je dat ook echt, maar na een tijdje neemt je nieuwe leven, met je nieuwe vrienden je zo in beslag dat het contact steeds minder word, en uiteindelijk verwatert.

Op dit moment heb ik ook drie vriendinnen, die ik ken van mijn vorige werkplek, we hebben daar heel intensieve tijden met elkaar meegemaakt, er was veel agressie op onze groep, en we moesten blind op elkaar vertrouwen, om daar zonder lichamelijke of psychische kneuzingen of wonden vanaf te komen. We leerden elkaar zowel op werk- als privegebied bijna telepatisch aanvoelen.
Op dit moment zijn we allemaal op werkgebied onze eigen weg gegaan, maar ook al zien we elkaar niet meer dagelijks de vriendschap blijft!

Behalve deze twee vaste vriendengroepjes heb ik ook veel contacten met mensen met wie ik ook wel eens leuke dingen onderneem, lekker klets, of mijn hart bij kan luchten, om eens wat te noemen, collega's, schoolpleinmoeders, klasgenoten etc.

Ik voel me erg rijk met zoveel lieve vrienden en leuke mensen om mij heen!

woensdag 14 april 2010

Over de Zon

Dat de zon belangrijk is voor het leven op aarde kan niemand ontkennen natuurlijk.
Al in de oudheid had men de grote invloed door van de zon op de aarde, de Inca's en de egyptenaren aanbaden de zon als hun God.

Ook in mijn leven speelt de zon een grote rol! Het verschijnen of verdwijnen van (zon)licht doet veel met mijn humeur, en met mijn energie. Net als bij veel mensen ligt in de winter een dip op de loer, en in de lente gaat alles beter. Het lijkt dan ook niet meer dan logisch dat de meeste belangrijke veranderingen/beslissingen in mijn leven plaatsvinden in de lente, en uitgewerkt worden in de rest van het jaar. De lente is voor mij steeds weer een nieuw begin, met nieuwe energie, en beloftes voor de rest van het jaar. Waarom begint een nieuw jaar eigenlijk niet bij de lente? Dat zou voor mij het meest logisch voelen!

Langzamerhand heeft de zon ook een symbolische betekenis gekregen in mijn leven, de zon is symbool geworden voor de betere tijden, die uiteindelijk altijd volgen na slechte tijden. De zon staat symbool voor het lichtpuntje dat ik altijd wil zoeken in moeilijke tijden. De zon zie je niet altijd, maar uiteindelijk komt er altijd weer een punt waarop de wolken wegtrekken, en de wereld weer straalt als vanouds!

Ik zou het dan ook geen toeval durven noemen dat mijn Man, mij in het begin van onze relatie al snel zijn "zonnetje" begon te noemen, een titel die ik nu 11 jaar later nog steeds met trots draag! Natuurlijk straal ik niet altijd, en niet het hele jaar lang, maar dat doet de echte zon ook niet.

Bloggen

Dit is hem dan mijn Blog.
Al een jaar lang heb ik het idee om een blog op te starten.
Al een jaar lang lees ik logjes bij anderen, en heb meer en meer het gevoel dat ik dat ook wil. Het andere gevoel wat ik meer en meer krijg is de vraag of ik dat wel kan? Heb ik er tijd voor, en heb ik wel genoeg te vertellen?
Ik heb vandaag in een vlaag van SOG(studie ontwijkend gedrag)maar eens besloten gewoon te beginnen.
Ik ga mijzelf niet al te uitgebreid voorstellen, ik denk dat het beeld langzamerhand wel duidelijk zal worden, en anders is een vraag zo gesteld toch?