donderwolk voor de zon

Stel je voor, Lente, alles loopt lekker, mooi weer gezellige dag, en dan.. de post.
Drie regelig berichtje van mijn schoonmoeder.
Kwak, steen op de maag, opkomende migraine, en een aanval van misselijkheid, en dat is dus alleen mijn reactie.
Van een uitbundig vrolijke dag, veranderde onze dag naar een stille peinzende, verdrietige dag. Een dag waarop na drie jaar de vraag weer rees, Wat moeten we hier nou weer mee??
Drie jaar van verwerken, opkrabbelen, en genieten van de heerlijke rust lijken in een klap weer weg te vallen.
Mijn schoonmoeder deelde mijn man in drie zinnen mee dat ze ernstig ziek is. Het briefje roept een heleboel vragen op, maar na drie jaar geen contact, pak je niet onmiddelijk de telefoon om je vragen af te vuren.

En ik, ik die altijd veel te aardig ben, ik die mijn man zo lang (te lang?) voor heb gehouden, blijven proberen, het blijft je moeder, ik ben boos, boos dat ze ons nu weer voor het blok zet, boos dat ze ziek is, boos dat mijn man zich ineens weer zo klein voelt, boos dat ze dit gevoel bij ons teweeg kan brengen, gewoon irrationeel pisnijdig!
En dat... dat is nou net geen handige emotie! Ik moet/wil mijn man de ruimte geven hier op zijn eigen manier op te reageren. Ik wil hem niet het gevoel geven mij af te vallen, wanneer hij er voor kiest toch weer contact met haar te zoeken.

Dus bel ik maar weer eens met mijn moeder en lucht mijn hart, mijn moeder die zo rustig en verstandig mij weer een beetje weet te kalmeren, mijn moeder die er aktijd voor me is, en die ook een tweede moeder is voor mijn man.
En langzamerhand realiseer ik me weer wat ik me eerder ook al realiseerde, en wat ik door de boosheid even vergeten was..
Ik realiseer me dat er voor mijn schoonmoeder alleen maar medelijden kan zijn, ze maakt het zichzelf al zolang zo moeilijk in het leven, is zo verbitterd, wantrouwig, jaloers, dat ze iedereen van zich afstoot, en niet gelukkig kan zijn.
Ik realiseer me ook dat wij wel gelukkig zijn, en dat dat een groot rijkdom is! Misschien heel misschien is ze er klaar voor om nu wat in die rijkdom te delen, en anders, dan hebben we het tenminste geprobeerd!
Nu is het afwachten tot mijn man, langzaamaan tot dezelfde conclusie komt, ik ken hem goed genoeg om te weten dat dit uiteindelijk gebeurt, maar dat het wat langer duurt als bij mij. In de tussentijd knuffel ik hem maar eens extra!