Voor het nieuwe jaar

Fijne kerst!!

koud he!!

"

Papa's Pino

Toen mijn dochter een jaar of 2 was, en ze stukje bij beetje steeds meer woorden begon te leren, had ik eens een groot misverstand met haar.
Wanneer wij in bad zaten/nog niet aangekleed waren etc. vond dochter het erg interessant alle lichaamsdelen te benoemen. Meestal ging ze met mij in bad, dus toen papa eens een keer bloot in de badkamer stond nam ik de gelegenheid te baat om haar een lichaamsdeel aan te wijzen, die ik bij haar of mijzelf niet kon aanwijzen.
"Kijk dit is papa's Pie.mel", dochter reageerde totaal anders als bij alle andere lichaamsdelen: "neeeee isse niet Pie.mel" riep zij boos! Ik herhaalde het nog maar eens, "ja hoor F. dit is papa zijn pie.mel". Dochter waagde er zelfs een paar traantjes aan (van boosheid) en ik liet de zaak maar even rusten.
Natuurlijk ging ik er wel over nadenken, ik kon me niet voorstellen dat er iets gebeurt zou zijn met dochter en een pie.mel, en om nou Freud en de pen.isnijd er bij te halen, ging mij ook iets te ver (ook omdat ze daarvoor dan wat ouder moest zijn). Toch zat het me niet helemaal lekker.
Een paar dagen later zaten we rustig in de woonkamer, toen ik er toch maar weer eens over begon (we waren aangekleed, dus misschien iets minder beladen?)
En weer werd dochter hardstikke kwaad, Ze riep weer "isse niet Pie.mel" en rende nog weg ook!! Ze rende naar haar speelgoed kastje, en wat haalde ze daar uit:

Een poppetje van Pino van sesamstraat, "hier is Pino!!" riep het wurm uit!
Wij zagen dat onze ongerustheid ongegrond was, en barsten in een bevrijdende lach uit, F. werd daar weer boos om. Maargoed, uiteindelijk hebben we haar het verschil tussen Pino en Pie.mel wel bij kunnen brengen.

Wat een nachtje lekker slapen al niet kan doen!!

Hehe Ik ben weer het zonnetje in huis :-)
Maandag is mijn man aan zijn oor geopereerd. Twee uur op de operatietafel, en een nachtje ziekenhuis. Thuis minstens twee weken bijkomen, en niet tillen.
De operatie is prima gegaan,'s middags nog erg groggy, maar 's avonds begonnen de praatjes alweer. De volgende ochtend al bijtijds naar huis, mooi dat is ook weer voorbij!
Dochter vond het erg spannend allemaal en kreeg zoals vaker de laatste tijd flinke hoofdpijn, aan een kant, kan niet tegen licht, kan niet tegen geluid, en erg misselijk, soms tot spugen aan toe! De kenner weet waar ik het over heb, en de dokter wist het gisteren ook: kindermigraine :-( Ze is doorgestuurd naar de neuroloog, om andere pathologie uit te sluiten, en anders advies te geven over medicatie ed. Zo zielig, 7 jaar, en dan al migraine, ik herinner het me ook uit mijn eigen jeugd, maar ik had het haar gegund om hoofdpijnvrij te leven, helaas schijnt het erfelijk te zijn bah!
Tel bij de voorgaande twee verhalen een paar slapeloze nachten, een zieke zus(dus neefjes en nichtjes weg te brengen/op te halen)en een huishouden wat gewoon doorhobbelt, en je zult begrijpen dat ik gisteren even "op" was! Gelukkig ging afgelopen nacht beter, geen hoofdpijnklantje, geen woelende man, heerlijk, ik heb lekker geslapen en voel me weer een ander mens. Gelukkig maar want ik moet de komende dagen weer werken, en moet veel boodschappen doen, opruimen wassen etc. om het hier een beetje voor te bereiden dat ik er niet ben..
Gelukkig heb ik veel hulp de komende dagen van mijn ouders, en mijn zus en zwager met betrekking tot de opvang van mijn dochter, anders was het allemaal niet gelukt.
U zult begrijpen dat ik nu even voor wervelwind ga spelen(is weer eens wat anders dan zonnetje) dag hoor!

Man geopereerd, dochter ziek...

Een zelfgemaakte taart moest het zijn...

ik ben bekaf, maar wat was het leuk!

Vandaag gaf F. een indianenfeestje, want ze word zaterdag 7.
We huurden een verkleedkist,deden een fotospeurtocht, en maakten mooie indianen kettingen. En het was net zo leuk als vermoeiend :-)

couchpotato

Niet zo lang voor de herfstvakantie ging mijn dochter met school naar de bibliotheek. Erg leuk dacht ik, in het kader van de kinderboekenweek etc.
Mijn dochter kwam echter teleurgesteld thuis, het hele bezoek was saai geweest. Ze hadden van alles uitgelegd over hoe het ging in de bibliotheek, wat je waar kon vinden etc. Mijn dochter komt vanaf haar tweede regelmatig in de bieb, en ook met school gaan ze een keer in de paar weken boekjes uitzoeken, dus niets nieuws voor F. Verder was het boek “de stippententoonstelling” voorgelezen, deze hadden ze eerder al een aantal keer op school gelezen, dus ook saai volgens mijn dochter.
Ook werden de kinderen aangemoedigd allemaal vooral lid te worden, dan kregen ze een fantastische vierkleurenpen. Omdat mijn dochter al lid is vanaf haar tweede jaar, was dit cadeau niet voor haar bedoeld, en hier baalde ze van.

Vlak na de vakantie (vandaag dus) had mijn dochter de kick off van “lekker fit”(oid) Dit in het kader van meer beweging. In de schoolkrant stond een stukje, het is een lessenserie, die makkelijk in te passen zijn in de normale bewegingslessen, en in het natuur- en techniek- onderwijs. Het is preventief bedoeld voor kinderen met overgewicht. Het wordt gebracht op een niet veroordelende manier. Ze gaan wel de kinderen wegen en meten gedurende het project, als ik daar bezwaar tegen had, moest ik het laten weten aan het schoolhoofd.

Morgen is het schoolontbijt. Dit omdat er is gebleken dat veel kinderen zonder ontbijt de deur uitgaan. Dus wordt er op school ontbeten “om het belang van een gezond ontbijt te benadrukken”
Vorig jaar heeft F. tijdens het schoolontbijt 5 boterhammen met zoet beleg gegeten, inderdaad veeeeeeel gezonder dan het ontbijt dat ze thuis krijgt *kuch*

Al deze zaken kan ik nog begrijpen,(hoewel ik vind dat de school ze onhandig en inconsequent aanpakt. 5 boterhammen tijdens het ontbijt met zoet slaat natuurlijk nergens op, ten opzichte van het woord “gezond” dat ze gebruiken, maar ook vanwege de redenen dat ze het “lekker fit” gebeuren introduceren. Verder hoeft F. op sportdagen, de laatste dag voor de vakantie, juffendag, sinterklaas, de pietendag, kerst, pasen, de verjaardag van de hamster van de zus van de juf etc. geen eten en drinken mee naar school te nemen, ze word dan volgestopt met goedkope ranja, snoep, chips. Op zich niet zo’n ramp, voor die “paar” keer per jaar, maar begin dan ook niet over “gezond ontbijten”, en “lekker fit.) en ik weet dat de intentie niet slecht is.
Maar zo kort achter elkaar geplakt word ik er een beetje iebelig van. Ze denken zeker dat mijn kind, eenmaal thuisgekomen, op de bank ploft, een zak chips/snoep openrukt, en de tv aanknalt om daar de rest van de avond niet meer vanaf te komen, behalve om haar portie patat met frikadellen te verorberen, of haar play-station aan te zetten!!
En als je dan toevallig een gezond kind, met een gezond gewicht hebt, die gek is op fruit, en de meeste groenten goed eet, weinig snoept, die ook nog eens twee keer in de week sport, buiten speelt, en regelmatig voorgelezen word (ja zelf lezen gaat ook steeds leuker) dat, dat dan vooral niet de verdienste is van de ouders en het kind he! Dat is dan het resultaat van al die geweldige inspanningen van het ministerie, de gemeente, en vergeet vooral de school niet hè!!

Nee mensen ik word een beetje gek van al deze bemoeienissen echt, ,en ik denk niet dat ze de kinderen waar het echt om zou gaan op deze manier bereiken. Vanuit mijn beroepspraktijk (op mijn vorige werkplek dan vooral) heb ik gezien dat deze kinderen echt niet geholpen zijn met zo’n algemene aanpak, dat gaat aan hen voorbij, dat bereikt hen totaal niet, en als het ze wel bereikt, dan denken ze dat het niet voor hen bedoelt is. (overal waar hen staat bedoel ik dan ook de ouders mee) Je kan er op school nog zoveel inpompen, het is water naar de zee dragen als het niet door de ouders ondersteund wordt. Al het geld wat er in deze acties gaat zitten kan naar mijn mening veeeeel beter besteed worden aan individuele aanpak, het aanpakken van de problemen in de jeugd(gezondheids) zorg. (en nee daar bedoel ik niet nog meer formulieren, plannen verslagen en vergaderingen mee)

En dan ga ik nu mijn couchpotato naar bed schoppen!!

Onze meisjes

Op de middelbare school leerden we elkaar kennen, daarna verloren we elkaar uit het oog. Een paar jaar geleden vonden we elkaar via schoolbank terug. Ik mailde of zij het was, zij mailde dat ze het inderdaad was, en hoe het met me ging etc. Ik mailde terug, over mijn leven, mijn dochter etc. Zij mailde niet meer terug.
Na een paar maanden kreeg ik toch weer een mailtje, ze had een reden om mijn mailtje eerst te moeten verwerken, voordat ze terugmailde.
Toen ik zwanger was van mijn dochter was zij ook zwanger, we waren allebei eind oktober uitgerekend. Toen ik dikker begon te worden werd zij het ook, toen ik voor het eerst leven voelde, voelde zij het ook. Toen ik mijn laatste maand inging voelde zij al een dag geen leven meer, ze beviel van een dochtertje die in de baarmoeder overleden was en noemde haar F. Een maand later beviel ik van een dochtertje en noemde haar ook F (hier staat alleen de letter, maar de namen zijn daadwerkelijk hetzelfde)
Gisteren was het 7 jaar geleden dat haar F werd geboren, en kort daarop werd begraven, volgende maand word mijn F 7 jaar met een knalfeest.
Onnodig om te zeggen dat mijn F een speciaal plekje heeft in haar hart, en haar F in de mijne, een stukje van haar verdriet draag ik met me mee, met het gevoel dat het net zo goed andersom had kunnen zijn. We zien of spreken elkaar niet vaak, maar we zijn door onze meisjes, onze F-jes met elkaar verbonden.

jajaja

Jajajajajarig Vanochtend erg verwend door mijn lievies, een liedje, veel knuffels en kusjes, kaartjes voor De Kast, een hartslaghorloge, en een boek dat ik graag wilde hebben Wow ze wisten weer precies waar ik een jarig gevoel van kreeg!
Vanavond lekker bbq-en met familie en vrienden, ik heb er zin in!

Ook ik ben (van lotje) getikt!

Jep ik ben ook getikt door Zara
Ik moet nu 6 keer 4 dingetjes van mijzelf vertellen.

4 dingen in mijn handtas
een klein toilettasje met EHBO spulletjes, en wat pillen en poeders (rennies, migraine pillen, ibuprofen, diacur enz) Ik sta daar ook bekend om, iedereeen komt altijd naar mij toe voor al deze dingen.
Agenda, ik werk wisseldiensten, dus ken mijn rooster nooit uit mijn hoofd
papieren zakdoekjes, onmisbaar voor snotneuzen, vieze vingers etc.
wilhelmina ademfris snoepjes

4 dingen in mijn bureaula
Ik heb geen bureau, maar wel een trapkast met oa. dat soort spul
Plakband
(Gekleurde)pennen
kaarten voor allerlei gelegenheden
een paar soorten lijm

4 dingen in mijn slaapkamer
Een gewoon 1.60 bed, met een ikeamatras, niet bijzonder, maar ik verblijf er graag
een heerlijk grote garderobe kast
Een TV. waar we nooit naar kijken
mijn oude knuffeltje Tommie Op mijn nachtkastje

4 dingen die ik graag zou doen maar nooit gedaan heb
naaien leren (op een naaimachine dan he, diegenen die wat anders dachten: Ga je schamen :-))
vliegen, ik heb nog nooit in een vliegtuig gezeten, op de een of andere manier komt het er nooit van.
Een leidingevende functie bekleden
een fotocursus

4 dingen die ik op dit moment erg leuk vind
hardlopen, en daarin langzaam beter worden
Lezen, sinds ik lid ben van de bieb lees ik weer veel meer
fotos maken
muziek van De Kast, zie vorige logje

4 dingen die je nog niet van mij weet
Ik word morgen 33 hoewel je na het vorige logje mijn leeftijd had uit kunnen rekenen
Ik heb twee hele lieve zussen
Ik ben in het laatste jaar van mijn opleiding gestopt, en moest 10 jaar na dato weer overnieuw beginnen, ik ben nu op de helft hiervan. (ik had wel mijn propadeuse behaald, dus ben wel "bevoegd")
Ik ben een klein dikkerdje, ik ben bezig het dikkerdje ervan af te krijgen, maar dat kan nog wel even duren.

oei nu moet ik ook weer 4 mensen tikken, diegenen die ik tik hebben op dit moment nog geen 4 dingen logje staan, maar het kan best dat een ander ze ook getikt heeft.
Repel
crashtestmommy
Oma leentje
Toaske

Alles uit de kast

We schrijven het jaar 1999...
Een man, we noemen hem J. en een vrouw, we noemen haar Zonnetje...
Haha nee ok, ik zal jullie een verhaal vertellen over mijn prille verkering met J.
Ik was 21 jaar J. was 30. We kenden elkaar al jaren via de kerk, wederzijdse vrienden etc. maar altijd op afstand. Van de een op de andere dag was dat anders, zagen we elkaar opeens staan, liefde op het 1000ste gezicht zeg maar.
Na een week of 3 kwam het er dan van, we hadden onze eerste date, we zijn samen een hele dag op stap geweest, en hebben heel veel gepraat, en aan het eind van de dag gezoend
De dag erna had ik avonddienst op mijn stage, ik zweefde wat te vroeg over het centraal station, en liep natuurlijk maar aan 1 ding te denken, al zwevend kwam ik in de free record shop terecht, en dacht aan de muziek die J. en ik gemeen bleken te hebben. We vonden allebei de friese groep De Kast leuk, en hoe toepasselijk hadden ze net een nieuwe single uit , “In de wolken” heette het.
Natuurlijk kocht ik het en liet het als een cadeautje inpakken.
’s Avonds kwam J. mij ophalen van mijn stage, ik wist het cadeautje in mijn tas, maar twijfelde om het te geven, we waren nog maar 1 dag bij elkaar, en was dat niet te opdringerig, te serieus?
Echter toen J. een plat vierkant pakje op mijn schoot legde aarzelde ik niet meer en gaf hem mijn pakje. We kregen beide kippenvel toen er in beide pakjes hetzelfde singeltje bleek te zitten.
En zo werd “In de wolken” ons nummer.



Dit liedje is en blijft heel bijzonder voor ons.
Later kwam daar nog een lied bij, J. is niet zo open over zijn gevoelens, en zeker niet in die eerste tijd, maar door het lied "Raak" steeds weer voor me te zingen kon hij me zijn gevoelens voor mij heel duidelijk maken.
Hij schreef het refrein op een kaartje toen we een maand verkering hadden, en toen al heel zeker van elkaar waren:
Je bent de hemel en de aarde
de zon de sterren en de maan
de mooiste en de liefste
hartstochtelijk, spontaan,
ik laat je nooit,
nee nooit,
ik laat je nooit meer gaan!
Op zijn verzoek werd dit lied gedraaid bij ons huwelijk, toen we samen de kerk in kwamen lopen.(8 jaar en twee dagen geleden)



We gingen naar een concert van De Kast in paradiso, en hadden kaartjes voor het gelredome, maar moesten na uren rond Arnhem in de file te hebben gestaan, weer omkeren naar huis.
Een tijd is het stil geweest rond de Kast, solo projecten etc. Maar nu zijn ze (alweer een tijdje) bij elkaar en brengen deze maand een nieuwe cd uit. 1 single daarvan hebben ze al uitgebracht, en op dit punt in ons leven is het weer zo herkenbaar/toepasselijk. Helende liefde, precies zo als we het ervaren bij elkaar, "jij bent de beste therapie voor mij"



De Kast bestaat dit jaar 20 jaar, en doet nu een jubileumtoer, drie keer raden wat ik als vervroegd verjaardags kado kreeg :-) De lieverd kon het niet meer geheim houden toen de kaartjes van de week in de bus kwamen. 23 oktober gaat onze dochter uit logeren, en gaan wij uit eten en naar De Kast, ik kijk er nu al naar uit!

Af en toe moet je jezelf even kietelen!!

Ik was een beetje dipperig, niet ernstig hoor! Gewoon niet blij dat alles weer begint na de vakantie, het weer niet zo mooi is als we hadden gedacht, ik 7 dagen achter elkaar moet gaan werken, terwijl ik nog niet uitgerust was van de vorige etc.

Vandaag had mijn man vrij, en dat was al heel gezellig, en onverwacht!
We gingen naar de markt, en daar kochten we deze:

En nog wat andere dingetjes, kaas, brood, olijfjes etc. Gewoon heerlijk rondtuttelen dus.

Toen we terugkwamen kreeg ik deze van mijn man, extra zijn best gedaan op het schuim!

Nou dan kun je toch niet meer mopperig en dipperig zijn (tenminste niet als er eigenlijk niet echt iets aan de hand is)


Nou en dan is er ook nog het vervroegde verjaardagskado wat ik kreeg van mijn man, maar daar wijd ik een heel logje aan van de week!

Volhouden?!

In een vorig log, deze, vertelde ik over mijn eerste schreden op het pad naar een gezonder leven.
Nu, anderhalve maand verder, dacht ik dat het tijd werd voor een update.
voor de vakantie ben ik anderhalve kilo afgevallen, in de vakantie gelijk gebleven, en na de vakantie weer anderhalve kilo afgevallen. Het is nog niet veel maar gezien het feit dat de vakantie meestal goed is voor extra gewicht, is dit zo gek nog niet.
Zelf vind ik het bijna ongeloofwaardig uit mijn mond, maar ik ben in de vakantie doorgegaan met het opbouwschema van hardlopen, niet precies drie keer in de week, maar toch gemiddeld 2,5 keer in de week.
Nu ben ik bij mijn 20e les van Evy(heb in het begin wat lessen twee keer gedaan)
Liep ik de eerste keer stuk op twee minuten achter elkaar rennen, nu doe ik er 8, en het lukt nog ook! Mijn leggings en broeken beginnen af te zakken, en de putten beginnen langzamerhand uit mijn dijen te verdwijnen. Ik had maar bedacht ook nog een sport te gaan doen om mijn buikspieren en armspieren wat steviger te maken, dit word zwemmen. Zwemmen is een sport waarbij je je gewrichten niet zo erg belast, en dat moet ik hebben. Met mijn overgewicht trekt hardlopen al een zware wissel op mijn gewrichten natuurlijk.
Nou goed ik zal jullie verder niet vervelen met mijn lijn en hardloopverhalen, ik wilde alleen nog even kwijt dat ik me steeds lekkerder in mijn vel begin te voelen. Ik voel me fitter en gezonder, hijg veel minder bij inspanningen, lekker!!
Mentaal doet het ook wel wat met me, maar eerlijk gezegd voelde ik me de laatste jaren niet slecht over mijzelf of mijn gewicht, dus wat dat betreft is er weinig veranderd. Na jaren van aan mijzelf werken op het mentale vlak, heb ik nu, als soort van logisch gevolg besloten om nu aan mijzelf te werken op het fysieke vlak. Een gezonde geest in een gezond lichaam enzo..

Daar zijn we weer

Nou het zijn vier weken geworden, niet dat ik vier weken echt weg was, maar de laatste week heb ik op de niet werk-momenten nog een beetje gedaan alsof het vakantie was, lekker met dochter getutteld, lekker boekjes gelezen, wanneer het kon heerlijk buiten gegeten, gezellig met mijn man gekletst, die nog niet naar zijn sport ging etc. En dus niet geblogd, eigenlijk zowieso bijna niet achter de computer geweest, vind ik geen vakantie activiteit.
Vandaag is dochter weer naar school voor het eerst, naar groep 3, gisteravond kon ze niet slapen, want ze vond het allemaal zo spannend. Vanochtend was ze hyper, en kon ik haar van de bank plukken waarop ze stond te springen. ze had er zin in zei ze, en ze zei ook:"eindelijk eens moeilijke toetsen!" Ik vond dat wel apart, want ik had tot nu toe niet het idee gehad dat ze het vervelend vond dat ze overal zo makkelijk doorheen vloog afgelopen jaar. Onze dochter is als november kind in de eerste instantie gewoon na dat eerste (halve) schooljaar doorgegaan naar groep 2, ergens halverwege groep 2 rees de twijfel over groep 3 voor het volgende jaar, de cito scores waren middelmatig, onze dochter was erg onzeker etc. Voor mijn gevoel zat er meer in ons meisje, en kwam het er op een of andere manier niet uit, we hebben ervoor gekozen om haar nog een keer groep 2 te laten doen. Ze kwam nu in een 2/3 combinatie. Ik weet niet hoe het anders zou moeten, maar het probleem voor onze dochter is dat ze eigenlijk na een paar maanden school toe was aan groep 3, maar dat ze toen nog meer dan de helft van het schooljaar moest wachten daarop. Ze had een super juf, en zat in een klein klasje met kinderen met het zelfde "probleem" dus ze hebben lekker uitdagende werkjes gekregen, en hebben veel geleerd.Ze is enorm gegroeid, en heeft een pak meer zelfvertrouwen gekregen!
Ik ben heel benieuwd hoe het nu zal gaan,want ik denk eerlijk gezegd niet dat groep 3 in het begin erg moeilijk zal zijn voor haar, het enige dat voorlopig moeilijk word, is netjes schrijven ben ik bang. Ik hoop dat de keuze om haar twee keer groep 2 te laten doen haar nu niet gaat opbreken. Ik hoop dat de onderwijzeres haar goed in de gaten heeft, en haar voldoende uitdagingen bied. Ik ben benieuwd of ze haar voorsprong houd, of dat ze snel weer meehobbelt met de middenmoot, we zullen het allemaal zien!

Allemaal overpeinzingen dus op deze regenachtige maandagmorgen, je zou bijna vergeten dat we een week geleden terug zijn gekomen van een heerlijke vakantie op de veluwe. De veluwe waar we heerlijk wandelden over de heide en door het bos, waar we lekker fietsten, en hardliepen in de natuur. Waar we eigenlijk best goed weer hadden, en we best wel zijn gekleurd. Waar we een paleis bezochten, een dierenpark bezochten, een recreatiepark(je) bezochten,een luchtballon op zagen stijgen, braderies en winkels bezochten en waar we kaarsen maakten. Waar we de eekhoorntjes achter de tent zagen rennen,waar we campingvriendschap sloten met onze buurtjes en hun schattige tweeling van 2, en waar onze dochter heerlijk speelde met andere kinderen. Maar ook waar ik vanuit de kano rechtsreeks in het water stuiterde, terwijl ik niks droogs bij me had. Waar de camping voor een groot gedeelte bevolkt werd door tokkies, en het 's avonds erg lang rumoerig bleef(gelukkig viel het op de toerveldjes erg mee), onze dochter de speeltuin werd uitgepest door de vaste gastjes en waar de (ook nog duremetgoedvoetbed)slippers van onze dochter werden gejat door dezelfde kutkoters kinderen.

Dusssssss u bent weer op de hoogte, en ik moet verder met de was strijk enz.

Jep, de vakantie is nu echt voorbij..

Afscheid :'-(

Ik ga jullie verlaten voor drie weekjes.
Vandaag nog werken, morgen inpakken,soppen etc, en zaterdag wegwezen!
Voor degenen die weggaan of zijn een hele fijne vakantie!!
Voor degenen die het thuisfront bewaken: rustig aan genoeg drinken etc.

The spirit!!

Wat het is weet ik niet, maar in eens heb ik de spirit te pakken, na jaaaaaaren te hebben geroepen dat ik het niet meer doe, ben ik begonnen met sporten, en lijnen..
Nou snap ik dat het voor jullie niet zo wereldschokkend is, maar wanneer je mij wat langer kent, zou je zeker erg verbaast zijn.
Na jaren van afvallen en weer aankomen, ben ik jaren terug zeer drastisch gestopt met lijnen, ik besloot dat op hetzelfde gewicht blijven beter was als jojoeen, en daardoor steeds zwaarder worden,en dat was dat.
Totdat ik vorige week foto's zag van een jaar of 6 terug, met een broekje dat ik nu niet meer pas, conclusie, maar weer eens op de weegschaal. De laatste 6 jaar was ik dus evenzoveel kilo's aangekomen. Wanneer je een kilo per jaar aankomt valt het niet zo op, maar over twintig jaar gezien.... Ik ben nu zo'n 30 kilo te zwaar...
Kortom, even drastisch als ik besloot te stoppen met lijnen, besloot ik nu te beginnen met een nieuwe levensstijl.
We zijn nu anderhalve week verder, uit ervaring weet ik dat de eerste week erg zwaar is omdat je dan fysiek moet afkicken van al dat lekkers, maar niets noppes nada, geen centje pijn.
Ook ben ik begonnen met de lessen van Evy, nog nooit in mijn leven ben ik trouw 6 keer zelf gaan sporten, maar ook hier tot nu toe geen centje pijn.
Ik, de koningin van de smoesjes om misstappen goed te praten nam gisteren geen gebak bij de koffie, en een bruin broodje rosbief voor lunch (en je wil niet weten wat het aanbod was in die zaak, normaal doe ik een moord voor de broodjes met namen als werelds, geitenbreijer, dikke os, etc) Vandaag op de markt met mijn dochter, zij kreeg een patatje (zij is absoluut niet te zwaar, en mag af en toe zoiets) en ik kocht zonder pijn bij de kraam ernaast een krentebolletje.
Ik ben 1,5 kilo afgevallen, en door het hardlopen ervaar ik het als meer. (merk nu al meer spieren, en dunnere bovenbenen) Najaaaaa het moet niet gekker worden met mij!! Ik ben benieuwd waar dit op uitdraait, jullie ook??

Spannend!!

Vanavond met een groep de finale kijken, we hebben oranje soesjes, oranjeborrelnoten, oranje paprikachips,oranje kaasknabbels, en een boel bitterballen, aan ons zal het niet liggen..

dagboek van een gek..

Het is maar goed dat deze log, geen dagboek heet, en ook geen weekboek, want regelmaat zit er niet in mijn postings..
Het hebben van een weblog is voor mij nog aardig nieuw, maar afgelopen maanden is mij opgevallen dat ik wisselende logzin heb. Toen ik dit log startte heb ik mijzelf voorgenomen mijzelf niet gek te laten maken, en vooral te loggen omdat ik WIL, en niet omdat ik MOET (van mijzelf dan he) en ik moet zeggen dat bevalt mij wel! Het is nu natuurlijk steeds mooi weer, en mijn laptop heeft een slechte batterij, dus buiten loggen gaat niet, dan log ik dus niet zo heel veel. Ik kan me voorstellen dat ik doordat ik niet supervaak log, ik wat minder lezers trek, dat is dan maar zo, het moet leuk blijven vind ik.
En leuk vind ik het! Ik vind het leuk om mijn hersenspinsels op papier het beeldscherm te zetten. Ik vind het leuk om reacties te krijgen. En ik vind het leuk dat ik het leven nog iets bewuster ga leven als ik al deed, door na te denken over wat logwaardig is, en door vervolgens dit op papier het beeldscherm te zetten. Soms krijgt een gebeurtenis een heel andere invalshoek tijdens het schrijven zoals het logje over het afscheid van onze vouwwagen. Dit specifieke logje gaf me iets meer inzicht in mijn eigen beweegredenen, en dat was fijn.
Kortom, ik denk dat ik hem maar hou, dat weblog van mij! Sterker nog ik heb er een logje bij gemaakt, deze kun je hierboven als tabblad vinden. Dat andere logje staat niet op zichzelf, maar is gewoon een plekje om wat lekkere receptjes kwijt te kunnen.

Let the sunshine in

Eindelijk zomer etc...

Zo, weer een week voorbij, en wat voor een week!
Ik heb mijn praktijkexamen verpleegkundige vaardigheden gehaald! Een tentamen waar ik heel zenuwachtig voor was, maar die wonderlijk goed ging. De acteur was een erg aardige man, en stelde me al bij het voor gesprekje op mijn gemak, daarna ging het als een trein! Heeeeerlijk nu 2 maanden geen school en geen huiswerk! Dat scheelt echt hoor voor mij, al is het alleen maar dat zeurderige stemmetje op de achtergrond, je moet leren, je opdracht maken, een pop inleveren etc. Dat stemmetje heeft mooi ook vakantie dus.
Mensen mensen, wat een heerlijk weer hebben we hé, we hebben er lang op gewacht maar wat is het dan heerlijk als het losbarst! Maandag onderweg naar huis van school had 1 van de 4 kinderen die ik mee had het lef om te zeggen dat ze niet meer wilde lopen door de bloedhitte, najaaaaaa de eerste lekkere dag, rond de 20 graden?????? Ik heb haar even flink verteld dat ze maar beter blij kon zijn ipv. te klagen, het was mijn nichtje, dus wij kennen elkaar, ze bond vlot in, en dat moet ook! Ik snap dat dus niet zeg, een kind van 7 en al zo zeuren, helaas ben ik bang dat mijn zus haar voorbeeld haar niet zoveel goed doet. Mijn zus en ik zijn tegenpolen wat dat betreft, ik geniet van het leven, en ben een optimist. Mijn zus is een pessimist en een klager, zo jammer, vooral voor zichzelf natuurlijk. (bijna)Nooit echt blij zijn, hoe zou dat voelen?
Komend weekend is het dan eindelijk zover, we gaan onze “nieuwe” caravan uitproberen!
Morgen pak ik hem in, en zodra dan ’s middags mijn neefje en nichtje opgehaald zijn door hun vader (mijn zus werkt net als ik wisseldiensten, dus we hebben ook wisselkinderen) vertrekken we naar Friesland.
Mijn ouders hebben daar een (pasverbouwde) stacaravan, en geven zaterdag een grote barbecue. Een deel van de mensen blijft ook op de camping overnachten, en wij maken er maar een weekend van. Een gouden greep qua weer volgens mij.
Goed nu ga ik maar even verder werken, Fijn weekend iedereen!

hulde, en tuut tuut tuut tuut

Hulde aan al diegenen die het loeidruk hebben, en er alsnog logjes weten uit te persen!!
Ik kan dat niet, niet dat ik niet even een kwartiertje of half uurtje heb om een kort logje te schrijven. (ik zit altijd, hoe laat het ook is voor het slapen gaan nog even met de computer een boek of de tv, dus dan zou ik het best kunnen doen) Maar als ik het druk heb, kan ik mijn gedachten moeilijk bepalen tot maar 1 ding, in dit geval een logje dus.
Ik heb nu een ochtendje vrij voordat ik vanmiddag weer moet gaan werken, dus nu moet het lukken, verwacht er niet teveel van, gewoon even een update, om te laten weten dat ik het loggen niet vergeten ben.
Deze ochtend heb ik uitgeroepen tot zonnetje-ochtend. Ik ga niet aan het huishouden, huiswerk en andere verplichte nummers. Ik zit nu met een cappuchino achter mijn laptop. Als ik een rondje logjes lezen gedaan heb, ga ik groot-onderhoud aan mijn lichaam doen. Even douchen, scrubben, scheren, smeren, epileren, lakken etc. Hard nodig mag ik wel zeggen!(dat douchen doe ik trouwens wel regelmatig hoor..)
Afgelopen dinsdag heb ik mijn laatste lessen van dit schooljaar gehad, komende dinsdag heb ik nog een praktijktoets, en dan ben ik klaar voor dit schooljaar. Ik zit dan precies op de helft van mijn opleiding. Heerlijk tot 7 september even geen schooldag meer, en geen huiswerk! Dat betekent dat ik (zeker) 8 uur per week voor andere dingen kan gebruiken de komende twee maanden!
De caravan staat inmiddels voor de deur, en is gepoetst, gesopt, gespoeld etc. De keuken spullen etc. uit de vouwwagen zitten erin. Volgend weekend gaan we een weekendje proefkamperen, zodat we de voortent ook even kunnen testen.
De tuin is opgeruimd etc. en voorzien van nieuwe plantjes, van de week heerlijk een paar keer buitengegeten, en er een roseetje op gedronken!
Verder heb ik een team uitje, en een klasse etentje achter de rug, deze waren allebei zeer gezellig!
Verder de nodige barbeques achter de rug zooo gezellig!
Afgelopen zaterdag heb ik een berg kleren voor mezelf gekocht, en ben ik naar de kapper geweest, haartjes zijn zomerblond nu!
Morgen is het zomerfeest van de school van mijn dochter, ik ga weer schminken, altijd leuk, maar wel intensief! Ga lekker veel oranje dingen schminken denk ik, lekker simpel, lekker snel!
Dochter is deze periode afwisselend hyper de pyper, of helemaal uitgeblust, ze slaapt laat (ligt wel vroeg maar kan niet slapen) Fijn voor haar dat de vakantie in zicht is, het was/is natuurlijk ook druk schoolreisje, zomerfeest, cito's, de avondvierdaagse heb ik dit jaar nog maar niet gedaan leek me echt een beetje te druk.
De weekends probeer ik een beetje rustig te houden voor haar, maar er zijn veel feestjes bbq's waar we echt niet onderuit kunnen (willen) van naaste familie of goede vrienden.
Nou goed ik heb wel genoeg gerateld denk ik!

zwaar maar dankbaar werk, ik zou het niet kunnen hoor!

Hoe vaak ik bovengenoemde zin niet te horen krijg, wanneer vertel ik dat ik met verstandelijk gehandicapten werk.
Het hangt van mijn bui af of ik daar op in ga, vaak mompel ik maar wat, over dat ik niet anders zou kunnen of zo.
Hier zal ik eens een keer vertellen hoe ik er echt over denk, ten eerste: negen van de tien keer is het geen dankbaar werk, in de 10 jaar dat ik nu in de verstandelijk gehandicaptenzorg werk, ben ik uitgescholden, geslagen, geschopt, bespuugd etc.
Jaren heb ik met kinderen met autisme, en aanverwante stoornissen gewerkt, op een groep met veel gedragsproblematiek. Dankbaarheid kan je daar niet verwachten.een mep echter wel
Ten tweede zwaar werk is werk wat je niet ligt, werk wat je niet leuk vind, of werk waar je je niet in thuis voelt. Wanneer je op je plek bent uitdagingen ziet, en doet wat je leuk vind dan valt het niet zwaar. Grote kans dat ik de baan van diegene die zegt dat het zo zwaar lijkt, ondragelijk zwaar zal vinden.
Als zwaar heb ik soms wel de organisatie, de bezuinigen, en de hoeveelheid cliënten per begeleider ervaren.
En over dat "ik zou het niet kunnen" verhaal: Ik kan het dus wel, in feite ben ik er vrij goed in. Sommigen zouden het een roeping noemen, ik vind dat hoogdravend klinken. Veel bijzonders heb ik er niet voor gedaan, ik heb het gewoon, en een ander niet. (ik heb trouwens meer niet als wel, alleen dit is "zeg maar helemaal mijn ding")
Feit is wel dat ik al vanaf jonge leeftijd weet dat ik met (toen nog) geestelijk gehandicapte mensen wilde werken. Ik zag ze bij ons in de kerk en het klikte.
Toen ik 14 was stond ik op een camping met een paar tenten verderop een meisje met het syndroom van down, zij was 9, en wederom klikte het, zij kreeg eten via een sonde, en moest leren om "gewoon" te eten, maar dat wilde niet lukken. Mij lukte het wel, aan het eind van de vakantie lepelde ze potjes olvarit, en vla naar binnen, een hele stap in de goede richting dus! Als je me vraagt hoe ik dat deed? geen idee, ik besloot gewoon dat ze ging eten, ik nam er de tijd voor, at zelf een hapje mee, maakte een boel grapjes, en hop ze at!
Tegenwoordig gaat dit anders, ik schrijf eerst een ondersteuningsplan, met werkdoelen, die ik dan uitwerk in een plan van aanpak. de resultaten zijn ook lang niet zo makkelijk als toen. Wat wel is gebleven, is werken met mijn intuïtie, en een flinke dosis creativiteit en humor(!). Wat er bijgekomen is is kennis en ervaring, hier kan ik samen met die intuïtie en creativiteit uit putten. Soms heb je een hele hoop geduld en een lange adem nodig, maar als je dan kleine vooruitgang ziet, is dat voor mij genoeg om weer een hele tijd door te gaan. Wat voor mij een uitdaging is, is moeilijk verstaanbaar gedrag, om uit te vlooien waar bepaalde gedragingen vandaan komen, om samen met je collega's een camera, en een orthopedagoog te ontdekken wat nou de beste begeleiding voor een cliënt is, en als het dan langzamerhand steeds een tikkie beter gaat met een cliënt!
Tegenwoordig werk ik met een heel wat makkelijkere groep, en doe er een opleiding bij, het werk is niet zo intensief en ik houd wat meer energie over voor mijn gezin en opleiding. Maar wat zal ik blij zijn als ik straks mijn diploma heb, en weer meer uitdagingen kan gaan zoeken in mijn werk! Dat is wat ik doe, en dat is mijn kick!
Zet mij niet in een kantoor, zet mij niet achter een kassa, een tekentafel of een buro, zet mij alsjeblieft in een groep met mensen waarvoor ik de schakel kan zijn tussen de omgeving en hen, die ik kan helpen om wat rustiger/relaxter misschien een tikkeltje gelukkiger te worden, dan ben ik blij!
DUS IK DOE MIJN WERK NIET UIT NAASTENLIEFDE MAAR GEWOON OMDAT HET MIJ EEN BLIJ MENS MAAKT!

Bloedmooi

Gisteren ben ik er weer geweest, bij de bloedzuigers bloedbank.
De bloedafname van gisteren was de vierde keer.
Toen ik zwanger was, ontdekte ik dat ik de bloedgroep 0 negatief heb. Deze bloedgroep komt niet zoveel voor, maar is wel de bloedgroep die je aan iedereen kunt geven. Wanneer je ER of andere ziekenhuisseries, kijkt worden er altijd kreten geslaakt als "give me a bag 0 neg". Ik nam me voor om na de zwangerschap eens te gaan kijken wat dat allemaal inhield bloeddonor zijn.
"Na de zwangerschap" bleek een ruim begrip, want vorig jaar april(toen was dochter ruim 5) heb ik voor het eerst bloed gegeven.
Het bloed geven valt me heel erg mee, naald inbrengen is even niet fijn, bloed geven zelf is na 10 minuutjes klaar. Daarna even zitten met een kopje thee, en een koek, en klaar. Ik voel me tijdens en na het bloedgeven prima, soms een beetje moe, maar meestal doe ik het na het eten, en ga dan lekker op tijd naar bed.
Ik vertel altijd rond dat ik bloed geef, niet om mijzelf op de borst te slaan, maar om aandacht te genereren voor het bloeddonorschap.
Mij is het laatste jaar opgevallen dat veel mensen rondlopen met het idee om het te gaan doen, vaak blijft het bij het idee (net als bij mij 5 jaar). Het leuke is dat het vertellen erover nu al een paar mensen in mijn omgeving over de streep heeft geholpen :-)
Wat ook leuk is, is dat bloed geven helemaal niet zoveel moeite is, maar dat het mij een heel positief gevoel geeft. Ik doe iets concreets voor een ander, en er zijn situaties waarin een zak bloed levensreddend is, dat maakt me blij!
Ik krijg vaak te horen dat het zo goed is dat ik het doe, maar zo voel ik het niet, ik doe iets waarvan ik blij word, dat is toch mooi!

Edit: Ik zie dat Toaske er van de week ook al over schreef! Klik

Druk weekend!

Zoooo dat was een druk maar productief weekend!
Zaterdag kochten we een leuke caravan. Hij is drie persoons, en ziet er leuk/netjes uit! De prijs was zelfs iets lager als we in gedachten hadden dus top!


Zondag zetten we onze vouwwagen op marktplaats, en op mijn hyve plaatste ik een linkje naar de advertentie, maandag verkochten we de vouwwagen aan bekenden van ons.
Wel fijn, zo blijft hij toch een beetje in beeld.
De vouwwagen moest dus maandagochtend leeg, het resultaat is nu dat er in de gang een enorme berg spullen staat, die straks in de caravan moeten komen.
Ik werkte ook nog zondag en maandag, man en dochter waren wel vrij, dus je kunt je voorstellen wat ik vandaag op mijn vrije dag kan doen. relaxen en bijkomen van het harde werken Puinruimen dus! Verder veel werken deze week, en er moet ook een huiswerkopdracht af. Dus ik ga snel de eerste was ophangen nu..

Een logje dat vrolijk bedoeld was, maar toch blijkt te eindigen met een traan..

Van jongs af aan ben ik een echt campingkind geweest. Eerst gingen we met een bungalowtent, later hadden mijn ouders twee keer een vouwwagen. Wij zijn altijd op vakantie geweest, en meestal 4 (!) weken. Eerst in Nederland, en later in Denenmarken en Frankrijk. Ik ammuseerde me altijd gek op de camping, lekker veel kinderen, lekker veel ruimte, lekker lezen (ja al vanaf mijn zesde doe ik dit heel graag)
Later toen ik met mijn man (toen verkering) op vakantie wilde gaan bleek dat ik met een camping-maagd te maken had, het leek hem allemaal niets, terwijl ik me eigenlijk bij vakantie niets anders voor kon stellen.
Geldgebrek maakte dat we het toch zijn gaan proberen, met de vouwwagen van mijn ouders. In de vouwwagen kon je tenminste staan, en het is toch een redelijk luxe manier van kamperen. Het jaar daarna een tunneltentje uit het prijzencircus, het was klein maar zo gezellig! Inmiddels was mijn man helemaal om, dus daarna kwam een piramidetentje, erg leuk, met een redelijk voortentje zodat we ook bij regen goed zaten (en wat hebben we veel regen gehad dat eerste jaar in Normandie). Toen ik zwanger was zijn we uit gaan kijken naar een groter kampeermiddel, en het werd een vouwwagen, tweedehands, een koopje, daarom misschien iets groter uitgevallen dan gepland, maar goed, we hoopten immers toch drie kinderen te krijgen. Inmiddels is de toch al tweedehands vouwwagen alweer 7 jaar door ons gebruikt, en hij is een beetje op.. De naden laten los, de ritsen gaan stuk, de stokken vallen steeds uit elkaar, etc. etc. Ik wilde het niet zien, maar mijn man duwde mijn neus er zowat op, en inderdaad al bij al is het wel heel veel wat er vervangen/gerepareerd moet worden, en dat issie niet meer waard.. De afgelopen week was dus de laatste keer van onze trouwe vouwwagen :'(


Intussen is gebleken dat onze dochter enig kind blijft, dus wat let ons om een iets kleiner maar geriefelijker vakantie onderkomen te zoeken.
We zijn nu op zoek naar een caravan, niet te oud, niet te duur, niet te klein/niet te groot, met toiletje (eindelijk niet meer door de kou in de nacht of regenbui) en een lekkere voortent (eventueel met zij-aanbouw, zodat dochter daar kan slapen).

Leuk om je op te verheugen, maar wat ik niet had verwacht, ik heb een beetje moeite om afscheid te nemen van de vouwwagen, niet om het ding zelf, maar van de droom, om daar ooit met een groot gezin in te kamperen.
Het gaat te ver om er nu uitgebreid over te loggen (misschien komt het nog wel eens) maar het is in ieder geval geen eigen keus geweest om het bij 1 kind te houden, en soms, als je het niet verwacht, want het gaat immers om iets heel practisch en materieels, besluipt het gemis me ineens.. en al die gezinnen met drie kinderen op de camping helpen ook al niet mee

Gek hoe hier dan weer blijkt dat geluk en verdriet zo dicht bij elkaar liggen, we gaan lekker langs alle camping winkels Occasions kijken, en dan sluiten we het hoofdstuk vouwwagen af, misschien ook wel weer goed. Uithuilen en opnieuw beginnen...

Blij

Joehoe, ook ik kreeg, ondanks dat ik net begonnen ben met loggen een award!! Dank je wel Nicolette!

Dusss 10 dingen waar ik blij van wordt (maar 10??!!)

1. Mijn heerlijke,lieve,mooie,wijze,sociale etc. dochter en de manier waarop zij in het leven staat!
2. Mijn man, en dan met name de kleine dingen die hij doet waaruit ik merk dat hij me goed kent, en me een plezier wilt doen!
3. Mijn familie,mijn 2 zussen, 2 zwagers, mijn ouders, maar bovenal mijn oogappeltjes, mijn neefje en nichtje de kinderen van mijn zus!
4. Mijn werk (ja echt) Ik ben begeleidster in de verstandelijk gehandicapten zorg, en vind het een voorrecht om dit werk te mogen doen!(schrijf ik nog wel eens een logje over want "mooi maar dankbaar werk" zoals veel word gezegd dekt totaal de lading niet)
5. Zoals al door andere b-logsters benoemd, mijn geloof, de belofte van een eeuwig leven, en de liefde die ik dagelijks voel, van mij, en voor mij!
6. Vriendschap, en alle andere leuke contacten.
7. De aanwezigheid van de zon (wel of niet achter de wolken)
8. kaartjes, sms-jes,krabbeltjes, reacties op mijn log
9. lachen, met mijn gezin,mijn familie, vrienden, mijn collega's, clienten, op het schoolplein, zomaar iemand bij de bushalte..
10. Tijd voor mijzelf om bv te lezen, te badderen etc.

Phoe dat waren er alweer 10, dat is nog niet zo makkelijk om er 10 uit te kiezen, want in navolging van rene froger zeg ik alles, alles kan een mens gelukkig maken whooohoooohooo.

Nou is het natuurlijk de gewoonte om zo'n award door te geven, maar ongeveer iedereen die ik wel een lees heeft hem gehad volgens mij, heb je hem nog niet gehad, voel je vrij om hem op te pakken!!

En nu ga ik werken en dan op vakantie!!

Ik ben er ff niet!!

Vandaag nog een avonddienst, morgen een tussendienst, en dan verdwijnen wij lekker naar een camping in Friesland!!
Heerlijk een weekje genieten van elkaar en het zonnetje. We hebben een heerlijke ruime vouwwagen, waar we ook als het regent prima met zijn drietjes kunnen zijn, er gaan twee kacheltjes mee, dus we zitten er warmpjes bij.alleen door de regen naar het toilet blijft een crime.
Er is een bos, het ijselmeer en een paar leuke stadjes/dorpjes. Er gaan veel boeken, spelletjes en puzzels mee, dus we vermaken ons wel.
Laptop gaat wel mee, maar zeer beperkt aan(wifi is een dure grap op de camping), dus logjes lezen en schrijven zal er wel niet bij zijn.
Dussss tot volgende week dan maar!

Jij bent de liefste

Voor mijn dochter bestelde ik dit boekje een feestje om te lezen voor ons allebei, soms speels soms om over na te denken, met prachtige tekeningen, echt iets voor ons dus!

Dit gedichtje vinden we allebei erg leuk!

Wolken
Hoe kan het
dat de wolken blijven hangen
kun je ze niet vangen
met een hengel of een touw
zijn ze van watten
of van pluizen
zijn ze net zo hoog als huizen
hoe kan het
dat de wolken steeds weer komen
en weer gaan
hoe kan het
dat ze altijd verder zweven
dat er nooit een een
een tijdje stil blijft staan.

Hoezo "wijsheid komt met de jaren"?

Na een drukke periode met veel werk, school, sociale afspraakjes etc. besloten wij als gezin weer eens te gaan gourmetten. Hoe mutsig image deze activiteit ook heeft, voor ons gezinnetje is het een moment om eens heerlijk met ons drietjes te gaan zitten en lekker te kletsen, gewoon "quality time" dus!
Onze dochter is nu 6 (en een half zoals ze zelf zegt), en begint ook steeds meer zin te krijgen om gewoon lekker te kletsen(een kind van haar moeder dus)we bespraken aan tafel vanalles, en gaandeweg viel mij op hoe wijs onze dochter soms kan zijn, en hoe duidelijk ze dingen ziet, en aanvoelt.

Zo hadden we het over de situatie met oma (ik had het er hier al over) We hebben haar op haar nivo proberen in te lichten over de situatie, omdat ze toch wel aanvoelt dat er dingen spelen.
Dochter haar visie op het hele verhaal was dit: Oma heeft ruzie met ons gemaakt, ze wil het nu goed maken en dat is heel stoer! We moeten haar vergeven want dat wil God ook graag. En eigenlijk is het ook precies zo als zij zegt. Als je alle bijgeluiden eraf haalt tenminste. Dat vind ik zo mooi die zienswijze van haar, en dat het maakt dat ik ook anders naar de situatie ga kijken.(hoewel de bijgeluiden soms erg hard zijn)

Verder vertelde ze dat ze er 's avonds met God over gepraat had, en dan vooral over dat ze aan God heeft gevraagd om oma weer beter te maken. Volgens haar heeft God ook geantwoord, want dat voelde ze dan in haar hartje. God gaf haar het gevoel dat het goed kwam, ook als ze dood gaat, want dan komt ze bij mij, had God haar gezegd!

Luchtig stukje aan het verhaal was dat we het toen over de hemel kregen, "kan je in de hemel ook met elkaar praten mam?" Ik antwoordde dat ik niet wist hoe het was als je dood was gegaan, omdat er nog nooit iemand van terug is gekomen. "Kunnen we dat straks even googelen dan?" vroeg het kind van haar tijd :-)

We hebben naast deze serieuze gesprekken heerlijk gelachen met elkaar, en toen papa begon met een toast, verzon dochter de een na de andere toast, ik kon niet achter blijven dus we hebben wat afgeproost gisteravond!

het leven gaat door..

Na de vorige heftige blog vond ik het een beetje lastig om verder te gaan met de volgende log. Natuurlijk is het familiegebeuren iets wat ons bezighoud, maar ik wil ook weer niet iedere keer hier zo uitgebreid over schrijven, gelukkig gebeuren er nog meer dingen in ons leven :-)

Morgen is het bijvoorbeeld koninginnedag, lekker struinen in het park, en in de middag een verjaardagsfeestje met bbq na.(ik zal wel sangria moeten maken denk ik) Ons nichtje is 7 jaar geleden namenlijk op koninginnedag geboren.

Vanaf morgen heeft onze dochter vakantie voor twee weken! Wij zijn zelf de tweede week ook vrij, dan gaan we heerlijk een weekje weg met onze vouwwagen.

Mijn jaarcontract is omgezet naar een vast contract, het zat erin, maar voelt toch wel fijn!

Ik was de beste van mijn klas met een kennistoets van de week. Zo gek, vroeger was ik nooit zo'n streber, maar nu ik volwassenen onderwijs doe, ben ik een echte neird aan het worden.

Ach ja het leven gaat door, maar bezighouden doet ze ons nog steeds hoor die schoonmoeder van mij.

donderwolk voor de zon

Stel je voor, Lente, alles loopt lekker, mooi weer gezellige dag, en dan.. de post.
Drie regelig berichtje van mijn schoonmoeder.
Kwak, steen op de maag, opkomende migraine, en een aanval van misselijkheid, en dat is dus alleen mijn reactie.
Van een uitbundig vrolijke dag, veranderde onze dag naar een stille peinzende, verdrietige dag. Een dag waarop na drie jaar de vraag weer rees, Wat moeten we hier nou weer mee??
Drie jaar van verwerken, opkrabbelen, en genieten van de heerlijke rust lijken in een klap weer weg te vallen.
Mijn schoonmoeder deelde mijn man in drie zinnen mee dat ze ernstig ziek is. Het briefje roept een heleboel vragen op, maar na drie jaar geen contact, pak je niet onmiddelijk de telefoon om je vragen af te vuren.

En ik, ik die altijd veel te aardig ben, ik die mijn man zo lang (te lang?) voor heb gehouden, blijven proberen, het blijft je moeder, ik ben boos, boos dat ze ons nu weer voor het blok zet, boos dat ze ziek is, boos dat mijn man zich ineens weer zo klein voelt, boos dat ze dit gevoel bij ons teweeg kan brengen, gewoon irrationeel pisnijdig!
En dat... dat is nou net geen handige emotie! Ik moet/wil mijn man de ruimte geven hier op zijn eigen manier op te reageren. Ik wil hem niet het gevoel geven mij af te vallen, wanneer hij er voor kiest toch weer contact met haar te zoeken.

Dus bel ik maar weer eens met mijn moeder en lucht mijn hart, mijn moeder die zo rustig en verstandig mij weer een beetje weet te kalmeren, mijn moeder die er aktijd voor me is, en die ook een tweede moeder is voor mijn man.
En langzamerhand realiseer ik me weer wat ik me eerder ook al realiseerde, en wat ik door de boosheid even vergeten was..
Ik realiseer me dat er voor mijn schoonmoeder alleen maar medelijden kan zijn, ze maakt het zichzelf al zolang zo moeilijk in het leven, is zo verbitterd, wantrouwig, jaloers, dat ze iedereen van zich afstoot, en niet gelukkig kan zijn.
Ik realiseer me ook dat wij wel gelukkig zijn, en dat dat een groot rijkdom is! Misschien heel misschien is ze er klaar voor om nu wat in die rijkdom te delen, en anders, dan hebben we het tenminste geprobeerd!
Nu is het afwachten tot mijn man, langzaamaan tot dezelfde conclusie komt, ik ken hem goed genoeg om te weten dat dit uiteindelijk gebeurt, maar dat het wat langer duurt als bij mij. In de tussentijd knuffel ik hem maar eens extra!

Vriendschap

Wij zijn net terug van een heerlijk weekend met vrienden. We gingen met 10 volwassenen, 4 kinderen en drie honden een weekend in een huisje in Drenthe.
Het weer was prachtig, de omgeving was prachtig, het gezelschap was super, kortom een superweekend die op tijd eindigde (voordat het te druk, rommelig etc werd).
Volgend jaar weer!

Met deze groep vrienden vieren we ook altijd Oud en Nieuw, we gaan naar elkaars verjaardagen, organiseren vanalles leuks rond elk thema wat er maar te vieren valt, met of zonder kinderen, alleen de mannen, alleen de vrouwen etc.
Dit groepje is ontstaan uit het vriendengroepje wat mijn man nu al 26(!)jaar heeft, gaandeweg zijn er vrouwen en kinderen bijgekomen, en wonderwel klikt het allemaal nog steeds heel leuk! Soms is er wat geharrewar onderling, maar uiteindelijk komt dat altijd weer goed!

Dit zijn ook de eerste vrienden in mijn leven die blijvend zijn gebleken, tot mijn pak hem beet 21e heb ik in iedere fase van mijn leven nieuwe vrienden gemaakt, en zijn de vrienden van de vorige fase langzaam naar de achtergrond verdwenen. Iedereen kent dat wel denk ik, in meerdere of mindere mate, wanneer je (bv.) na je eindexamen elkaar belooft om contact te houden meen je dat ook echt, maar na een tijdje neemt je nieuwe leven, met je nieuwe vrienden je zo in beslag dat het contact steeds minder word, en uiteindelijk verwatert.

Op dit moment heb ik ook drie vriendinnen, die ik ken van mijn vorige werkplek, we hebben daar heel intensieve tijden met elkaar meegemaakt, er was veel agressie op onze groep, en we moesten blind op elkaar vertrouwen, om daar zonder lichamelijke of psychische kneuzingen of wonden vanaf te komen. We leerden elkaar zowel op werk- als privegebied bijna telepatisch aanvoelen.
Op dit moment zijn we allemaal op werkgebied onze eigen weg gegaan, maar ook al zien we elkaar niet meer dagelijks de vriendschap blijft!

Behalve deze twee vaste vriendengroepjes heb ik ook veel contacten met mensen met wie ik ook wel eens leuke dingen onderneem, lekker klets, of mijn hart bij kan luchten, om eens wat te noemen, collega's, schoolpleinmoeders, klasgenoten etc.

Ik voel me erg rijk met zoveel lieve vrienden en leuke mensen om mij heen!

Over de Zon

Dat de zon belangrijk is voor het leven op aarde kan niemand ontkennen natuurlijk.
Al in de oudheid had men de grote invloed door van de zon op de aarde, de Inca's en de egyptenaren aanbaden de zon als hun God.

Ook in mijn leven speelt de zon een grote rol! Het verschijnen of verdwijnen van (zon)licht doet veel met mijn humeur, en met mijn energie. Net als bij veel mensen ligt in de winter een dip op de loer, en in de lente gaat alles beter. Het lijkt dan ook niet meer dan logisch dat de meeste belangrijke veranderingen/beslissingen in mijn leven plaatsvinden in de lente, en uitgewerkt worden in de rest van het jaar. De lente is voor mij steeds weer een nieuw begin, met nieuwe energie, en beloftes voor de rest van het jaar. Waarom begint een nieuw jaar eigenlijk niet bij de lente? Dat zou voor mij het meest logisch voelen!

Langzamerhand heeft de zon ook een symbolische betekenis gekregen in mijn leven, de zon is symbool geworden voor de betere tijden, die uiteindelijk altijd volgen na slechte tijden. De zon staat symbool voor het lichtpuntje dat ik altijd wil zoeken in moeilijke tijden. De zon zie je niet altijd, maar uiteindelijk komt er altijd weer een punt waarop de wolken wegtrekken, en de wereld weer straalt als vanouds!

Ik zou het dan ook geen toeval durven noemen dat mijn Man, mij in het begin van onze relatie al snel zijn "zonnetje" begon te noemen, een titel die ik nu 11 jaar later nog steeds met trots draag! Natuurlijk straal ik niet altijd, en niet het hele jaar lang, maar dat doet de echte zon ook niet.

Bloggen

Dit is hem dan mijn Blog.
Al een jaar lang heb ik het idee om een blog op te starten.
Al een jaar lang lees ik logjes bij anderen, en heb meer en meer het gevoel dat ik dat ook wil. Het andere gevoel wat ik meer en meer krijg is de vraag of ik dat wel kan? Heb ik er tijd voor, en heb ik wel genoeg te vertellen?
Ik heb vandaag in een vlaag van SOG(studie ontwijkend gedrag)maar eens besloten gewoon te beginnen.
Ik ga mijzelf niet al te uitgebreid voorstellen, ik denk dat het beeld langzamerhand wel duidelijk zal worden, en anders is een vraag zo gesteld toch?