zwaar maar dankbaar werk, ik zou het niet kunnen hoor!

Hoe vaak ik bovengenoemde zin niet te horen krijg, wanneer vertel ik dat ik met verstandelijk gehandicapten werk.
Het hangt van mijn bui af of ik daar op in ga, vaak mompel ik maar wat, over dat ik niet anders zou kunnen of zo.
Hier zal ik eens een keer vertellen hoe ik er echt over denk, ten eerste: negen van de tien keer is het geen dankbaar werk, in de 10 jaar dat ik nu in de verstandelijk gehandicaptenzorg werk, ben ik uitgescholden, geslagen, geschopt, bespuugd etc.
Jaren heb ik met kinderen met autisme, en aanverwante stoornissen gewerkt, op een groep met veel gedragsproblematiek. Dankbaarheid kan je daar niet verwachten.een mep echter wel
Ten tweede zwaar werk is werk wat je niet ligt, werk wat je niet leuk vind, of werk waar je je niet in thuis voelt. Wanneer je op je plek bent uitdagingen ziet, en doet wat je leuk vind dan valt het niet zwaar. Grote kans dat ik de baan van diegene die zegt dat het zo zwaar lijkt, ondragelijk zwaar zal vinden.
Als zwaar heb ik soms wel de organisatie, de bezuinigen, en de hoeveelheid cliënten per begeleider ervaren.
En over dat "ik zou het niet kunnen" verhaal: Ik kan het dus wel, in feite ben ik er vrij goed in. Sommigen zouden het een roeping noemen, ik vind dat hoogdravend klinken. Veel bijzonders heb ik er niet voor gedaan, ik heb het gewoon, en een ander niet. (ik heb trouwens meer niet als wel, alleen dit is "zeg maar helemaal mijn ding")
Feit is wel dat ik al vanaf jonge leeftijd weet dat ik met (toen nog) geestelijk gehandicapte mensen wilde werken. Ik zag ze bij ons in de kerk en het klikte.
Toen ik 14 was stond ik op een camping met een paar tenten verderop een meisje met het syndroom van down, zij was 9, en wederom klikte het, zij kreeg eten via een sonde, en moest leren om "gewoon" te eten, maar dat wilde niet lukken. Mij lukte het wel, aan het eind van de vakantie lepelde ze potjes olvarit, en vla naar binnen, een hele stap in de goede richting dus! Als je me vraagt hoe ik dat deed? geen idee, ik besloot gewoon dat ze ging eten, ik nam er de tijd voor, at zelf een hapje mee, maakte een boel grapjes, en hop ze at!
Tegenwoordig gaat dit anders, ik schrijf eerst een ondersteuningsplan, met werkdoelen, die ik dan uitwerk in een plan van aanpak. de resultaten zijn ook lang niet zo makkelijk als toen. Wat wel is gebleven, is werken met mijn intuïtie, en een flinke dosis creativiteit en humor(!). Wat er bijgekomen is is kennis en ervaring, hier kan ik samen met die intuïtie en creativiteit uit putten. Soms heb je een hele hoop geduld en een lange adem nodig, maar als je dan kleine vooruitgang ziet, is dat voor mij genoeg om weer een hele tijd door te gaan. Wat voor mij een uitdaging is, is moeilijk verstaanbaar gedrag, om uit te vlooien waar bepaalde gedragingen vandaan komen, om samen met je collega's een camera, en een orthopedagoog te ontdekken wat nou de beste begeleiding voor een cliënt is, en als het dan langzamerhand steeds een tikkie beter gaat met een cliënt!
Tegenwoordig werk ik met een heel wat makkelijkere groep, en doe er een opleiding bij, het werk is niet zo intensief en ik houd wat meer energie over voor mijn gezin en opleiding. Maar wat zal ik blij zijn als ik straks mijn diploma heb, en weer meer uitdagingen kan gaan zoeken in mijn werk! Dat is wat ik doe, en dat is mijn kick!
Zet mij niet in een kantoor, zet mij niet achter een kassa, een tekentafel of een buro, zet mij alsjeblieft in een groep met mensen waarvoor ik de schakel kan zijn tussen de omgeving en hen, die ik kan helpen om wat rustiger/relaxter misschien een tikkeltje gelukkiger te worden, dan ben ik blij!
DUS IK DOE MIJN WERK NIET UIT NAASTENLIEFDE MAAR GEWOON OMDAT HET MIJ EEN BLIJ MENS MAAKT!