home sweet home

Familie is een raar iets, zo realiseerde ik me na afgelopen weekend.
Afgelopen weekend ging ik namelijk met mijn moeder en twee zussen een weekendje in een huisje. En dat leverde mij wat denkwerk op over mijzelf, en over de manier waarop wij met elkaar omgaan.
De laatste 11 jaar woon ik niet meer met mijn ouders en zussen onder een dak.
In die 11 jaar is er een hoop met mij gebeurt, niet speciaal omdat ik daar weg was, maar gewoon omdat ik een grote persoonlijke ontwikkeling heb doorgemaakt.
Door die ontwikkelingen pas ik niet meer zo goed in de rol die ik thuis altijd aannam, ik was thuis vaak de grapjas, de bliksemafleider, de susser, diegene die voor de lieve vrede haar mond hield, en die bemiddelde tussen anderen in huis. Deels omdat dat in mijn karakter ligt, deels omdat dat goed bij de andere karakters in huis paste.
Nu ik volwassen ben geworden heb ik een paar dingen geleerd, iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden/uitlatingen, ik moet niet voor anderen denken, ik mag er zijn, ik wens niet door anderen gekleineerd/gekoeioneerd te worden en vast nog wel een paar dingen.
De anderen hebben natuurlijk een soortgelijke ontwikkeling doorgemaakt, ook mijn moeder, die sinds ze in de overgang zit veel beter voor zichzelf op is gaan komen.
De afgelopen jaren zijn hier heel wat gesprekken, incidenten en zelfs ruzies over geweest, maar onze band is sterk genoeg gebleken om hier allemaal doorheen te komen.
Wanneer je elkaar een paar uurtjes per week ziet of spreekt, en dan vaak of 1 op 1, of in een grotere groep (met allemaal mensen die niet bij het “oude gezin” horen) dan gaat dit allemaal prima, en is dit geen enkel probleem (meer) maar wanneer je dan met zijn vieren bent, en er ook nog een hoop hormonen bij zijn (1 hoogzwangere, en 1 in de overgang) dan is het hard werken om het weekend in goed vaarwater te houden. De manier waarop we met elkaar omgaan gaat vaak via oude patronen, terwijl we niet meer hetzelfde zijn, ik voel me niet meer geroepen om mijn oude rol weer op te pakken en eis meer ruimte voor mijzelf op, mijn moeder idem. Mijn zussen zijn niet altijd bereid die ruimte te geven, dat wringt, en soms wordt ik dan toch weer in mijn oude patroon “gedwongen”
Aan de andere kant denk ik/voel ik dat ik soms lastig en veeleisend gevonden word, dat ben ik natuurlijk ook meer dan vroeger, maar niet meer als een ander zou zijn, en zeker niet meer als zij zijn. Maar ja, zij vergelijken mij met de oude Zonnetje, en dat valt voor hun de laatste jaren best tegen denk ik. En vooral in zo’n weekend valt dat op.
Afgelopen weekend was daarom niet alleen leuk en ontspannen, wat de insteek was, maar ook vermoeiend, en verhelderend. We hebben veel gelachen, maar ook serieus gepraat.
De laatste ochtend werd er gekat door mijn twee zusters, en op de tong gebeten door mijn moeder en mij (toch weer het oude patroon) maar als dat voor een paar uurtjes is kan ik er wel mee leven, wanneer het langer had geduurd had de nieuwe ik er zeker iets van gezegd. Het weekend in goede harmonie onder het genot van een hapje en een drankje afgesloten, en toen terug naar huis.
Het was een waardevol weekend, maar wat was ik blij dat ik weer thuis was, en heerlijk tegen mijn gezin aan kon kruipen. Dit is toch de plek waar ik helemaal mijzelf kan zijn, zonder dat ik daar moeite voor hoef te doen!