Zusje

Ik heb twee zussen, dit logje gaat over mijn jongste zus(je)
Mijn zus en ik schelen 4,5 jaar, nu is dat weinig, maar ooit was dat veel.
Ik kan me (in tegenstelling tot mijn andere zus) de geboorte van mijn zus nog herinneren, nou ja, het wachten op nieuws samen met mijn opa en oma en mijn andere zusje. Het binnenkomen van mijn vader, en de manier waarop hij geëmotioneerd vertelde dat wij een zusje hadden, en dat alles goed was, en de enorme knuffel die wij daarna kregen. De thuiskomst van mijn moeder en zusje, het uitdelen van beschuit met muisjes op school, en het geven van de fles. De komst van mijn zusje was zo belangrijk in mijn kinderleventje dat ik me nog veel herinner.
Schijn ik bij mijn andere zusje (waar maar twee jaar tussenzit) last te hebben gehad van jalousie, bij mijn jongste zusje ontpopte ik me als tweede moedertje. Begrijp me niet verkeerd, de band tussen mijn moeder en haar is heel goed, maar ik was, en ben nummer twee in de lijn om te bellen bij ziek/zeer en moeilijke vragen.
Toen mijn zusje vanaf de peuterklas bij ons op school kwam, ging ik in mijn pauze stiekem (wij mochten daar niet komen) even gluren of het allemaal goed ging. Later toen we gezamelijke pauzes hadden kwam ze bij mij klagen wanneer ze ruzie had met andere kinderen, en ik bemoeide mij daar dan ook mee.
Op kinderkamp toen ze ’s avonds niet kon slapen riep ze om mij (ik sliep op een andere zaal) En toen ze heel naar was gevallen duwde ze de begeleiding weg, en wilde ze mij.
In haar pubertijd was ik praatpaal over puberonzekerheden, en klankbord wat betreft haar relatie met onze ouders. Dat laatste ben ik trouwens bij tijd en wijlen nog steeds.
Toen ik ouder werd en een proces doormaakte van grenzen aangeven, meer mijzelf durven zijn, en wat meer aan mijzelf te gaan denken, heeft het aardig gedonderd tussen ons. Enerzijds was zij het gewend in van alles een beroep op mij te doen, iets waar ik nu niet altijd meer gehoor aan gaf, anderzijds wilde zij niet meer als het kleine zusje gezien worden.
Intussen hebben we daar een mooi evenwicht in gevonden (bevochten), zij vraagt mij nog steeds om mijn raad in verschillende zaken, maar ik tegenwoordig ook de hare.
Zij is onderwijzeres, en ik vraag regelmatig haar mening over dochter en school perikelen. Verder is het ook niet zo dat ik in familiezaken altijd meer het voortouw moet nemen, zij neemt nu ook initiatieven en laat mij merken dat ze me waardeert.

En nu, nu is ze morgen precies negen maanden zwanger van haar eerste kindje, hoe gelijkwaardig onze relatie ook geworden is, het blijft toch: MIJN KLEINE ZUSJE WORDT MOEDER, dit is groot, en mooi, en misschien ook wel het laatste sprongetje naar totale gelijkwaardigheid in onze relatie. Ik zou haar willen voorbereidden op alles, de bevalling, maar ook de veel grotere verandering dan ze zich nu kan voorstellen, die het krijgen van een kind met zich meebrengt. Dat kan natuurlijk niet, ze zal het zelf moeten doen, moeten ervaren, en ik voel dat ze dat gaat kunnen. Ze is de afgelopen maanden veranderd, volwassener, zachter, en minder op zichzelf gericht geworden. Het is zo bijzonder om dit proces zich te zien voltrekken in je kleine zusje! Ze is er klaar voor, het moederschap! Ik zie met ontzettend veel spanning uit naar de bevalling en het geboren worden van haar zoontje, mijn neefje.
Van mij mag hij komen!