Wat live gezongen muziek met je kan doen

Gisteren gingen we naar Ahoy, Vrienden van Amstel live.
Dit muziekspektakel, waar we vorig jaar voor het eerst heen gingen heeft een bijzondere betekenis voor me.
Toen ik 7 jaar geleden, een maand of drie na de geboorte van F. een postnatale depressie had, en een instabiel bekken, zag ik op TV. een eerdere editie van dit spektakel. Ik keek ernaar en vond zelfs op televisie de sfeer geweldig. We zagen toen onder andere Alain Clark met zijn vader optreden met dit geweldige nummer:

Toen tijdens dit lied gingen bij mij de sluizen open, mijn gevoelige jonge moeder hart was geraakt door de liefde die uit dit lied sprak.
Na het beluisteren van dit nummer hadden wij het erover ook eens naar de vrienden van Amstel te gaan, dat leek ons geweldig! Brak en gammel als ik toen was sloeg de sfeer ineens helemaal om bij mij, en vroeg ik me vertwijfeld af of ik ooit nog zo lang kon staan/zitten op in de arena of op klapstoeltjes. Ook vroeg ik me af of ik ooit dochter wel zolang bij een ander zou durven later, en of ik ooit wel weer in mensenmassa's zou durven. Sindsdien is er veel ten goede veranderd gelukkig!
Toen we vorig jaar voor het eerst met een groep vrienden erheen gingen (op ons innitiatief) heb ik geweldig genoten! Dit jaar trad Alain Clark weer op(vorig jaar niet), en als surprise kwam zijn vader bij het derde liedje ook het podium op! Meteen werd ik teruggegooid in de tijd, en het besef dat ik er nu gewoon stond, gelukkig was, dat ik alles had waar ik toen weinig hoop op had, overspoelde me! Ik stond daar ineens enorm te huilen, met mijn lieverd naast me die wel ongeveer het idee had waarover het ging, dus die mij eens stevig vast pakte, en zelf ook wat weg moest slikken. Poeh nu ik het schrijf, en op de achtergrond het liedje aan heb, schieten de tranen me weer in mijn ogen. Prachtig dat muziek dat met je kan doen, en prachtig dat ik iemand naast me had staan die het begreep.
Volgend jaar voor ons weer VVAL!

leuker kunnen we het niet maken??

Nou alles weer rustig en gewoon hier! Misschien wel een beetje te gewoon want ik loop me alweer danig te ergeren aan kleine dingen. Iets wat nooit goed is, maar al zeker niet als je twee dagen geleden nog zo doordrongen was van het feit dat er maar een paar dingen belangrijk zijn in het leven, en dat gezondheid van jezelf en je geliefden daar 1 van is.
Misschien is het juist dat alle stress er even uitmoet, maar ik vind het best stom van mijzelf!
Dus nu is het klaar! Focus weer wat meer op de leuke dingen!
Om te beginnen kocht ik een bos tulpen en wat forsythia takken. Ik weet heus wel dat het nog hartje winter is, maar in mijn huis mag het best alvast een beetje lente zijn!

Over leuke dingen gesproken: Mijn man keek woensdag even op onze bankrekening, en riep huh? Ik was even bang dat er teveel afgeschreven was oid, maar het tegenovergestelde was waar. Er was zomaar 1620 euro van de belastingdienst bijgeschreven, lekker! Teruggave huurtoeslag en dan niet onze naam (wij huren ook niet)
Dus gingen we lekker shoppen, en kochten we een nieuwe tv. Dus hebben we het geld maar even op een rustig plekje geparkeerd en wachten of en wanneer ze er achterkomen.
Wanneer ze over een maandje geen contact hebben opgenomen bellen we heus zelf wel hoor, maar nu vinden we het eens interessant om te kijken wat er gebeurt.

opluchting, en weinig woorden

Sinds ik terug ben van mijn moeders verjaardag(vandaag 58), ben ik al aan het proberen mijn gevoel over vandaag woorden te geven.
Vandaag gingen wij namelijk naar poli neurologie voor een uitslag die hoogstwaarschijnlijk goed zou zijn, en dat was hij ook!
Dan besef je opeens hoeveel zorgen je stiekem toch hebt gehad! Ik ben blij opgelucht, een beetje jankerig en piekerig, en zo nog een paar dingen waar ik mijn vinger nog niet helemaal achterkrijg. Maar vooral ben ik ineens de overtreffende trap van moe. En daar laat ik het maar even bij voor nu.

hoe twee avondmensen toch lekker wakker kunnen worden

Ik ben een avondmens! Ik heb 's avonds grote moeite om op tijd naar bed te gaan, en als logisch gevolg 's ochtends veel moeite er weer uit te komen.
Ik word moeilijk wakker, en als ik dan wakker ben, ben ik niet bepaald vrolijk en gezellig.
Maaaar sinds een paar jaar hebben we er wat op gevonden! Sinds mijn dochter in een gewoon bed slaapt komt ze 's ochtends in ons bed aan mijn kant gekropen, dat was niet altijd even fijn trouwens, want dat was vaak idioot vroeg!
Sinds F. wat groter is begint toch steeds duidelijker te worden dat met name in de winter, ook zij moeite heeft om wakker te worden.
Wat mettertijd gegroeid is dat mijn man wanneer hij naar zijn werk gaat (idioot vroeg in mijn optiek) hij ons meisje ovebrengt naar ons bed, wij tegen elkaar aankruipen, en dan al knuffelend/kroelend wakker worden. Vaak wrijft ze haar neusje tegen de mijne, en altijd krijg ik veel kusjes. Na ongeveer een half uurtje kruipen wij zo langzamerhand onder ons dekbed uit, en beginnen de dag. Zeg nou zelf er is toch geen betere manier om wakker te worden!!

Een kaarsje voor...

Een goede uitslag voor mijn meisje

Het kindje van bekenden die woensdag ter wereld kwam, en meteen naar de IC moest met hartproblemen

Mijn vriendin met maagkanker, die nu voor moeilijke beslissingen staat

De schoonmoeder van mijn zusje die een zware hersenschudding heeft

Alle zere harten in logland, dat het allemaal maar weer snel mag slijten



Een dankbaar kaarsje voor:

De uitslag van het maagkweekje van mijn moeder, het is helemaal NIETS, NADA, NOPPES!!

Mijn jongste zus, en haar zwangerschap die tot nu toe prima verloopt,(27 weken alweer) en dat het vooral maar zo mag blijven gaan!

Ben ik nou zo'n mietje?

Zoals ik in mijn vorige logje schreef moest mijn dochter van 7 jaar vandaag een MRI scan. Ze heeft last van hoofdpijnen, en het lijkt veel op migraine. We werden doorverwezen naar een neuroloog om "andere pathologie uit te sluiten". Dochter kreeg daar een aantal testjes, ze werd eens flink in haar ogen geschenen etc.
De dokter (overigens 1 met het specialisme kindermigraine) keek onze dochter een diep in de ogen en zei "ik denk niet dat er iets mis is met je hoofd, maar voor de zekerheid wil ik toch graag foto's maken, en je hoeft geen prikken!"
Pas daarna wendde hij zich tot ons, en vertelde dat hij een MRI wilde maken om (alweer) "andere pathologie uit te sluiten"
Nu, een paar weken later was de MRI, we hadden dochter goed voorbereid, maar er ook weer niet te moeilijk of te groot over gedaan. Ik mocht met haar mee, ze mocht haar "popje" (ook een logje waard) mee en haar k3 cd ging kneiterhard aan.
Toen ze op de tafel moest gaan liggen liep ze naar me toe, haar oogjes begonnen te tranen, ze zei mama? Ze wilde dus NIET. Ik had mijzelf onmiddelijk vermand, en zei kordaat iets als "kom op, je weet dat er niets kan gebeuren, mama is bij je, het moet nu eenmaal even". Dapper ging ze op de tafel liggen, en liet haar hoofd vastmaken, en een of andere helm over haar hoofdje doen. Intussen zag ik haar adem steeds sneller gaan, en haar ogen steeds groter worden. Ze lag daar maar doodstil, maar ook doodsbang. Ik ging naast haar zitten, kon haar hand en been vasthouden, nadat ze in de buis was geschoven (nog grotere ogen)
Ik sprak haar bemoedigend toe, en bleef haar aaien, en knijpen, ze moest weten dat ik er was! Om haar heen begonnen er allerlei apparaten ontzettende herrie te maken, ze bleef onnatuurlijk stil liggen. Alleen haar ogen gingen als een gek heen en weer (ze had ook een spiegeltje boven zich waarmee ze het een en ander kon zien).
Na een paar minuten begon haar adem wat rustiger te worden, en haar ogen gingen niet meer zo heen en weer, het ergste was voorbij gelukkig. De hele +/- 20 minuten bleef ze doodstil liggen (mijn woelwater/wiebelkontje!!) Toen het voorbij was mocht ze bevrijd uit al die toestanden (man was niet snel genoeg, dus ik verwijderde zelf ook maar een paar dingen). Wat een opluchting op haar gezicht! Stralend sprong ze van die tafel af (hij moest nog naar beneden maar daar kon ze niet op wachten). Zowat rennend ging ze naar het kleedkamertje, ik mocht nog net de cd's ophalen.
Hup schoenen aan en naar buiten! Intussen heb ik haar de hemel ingeprezen, zo knap, zo trots etc. Toen ze eenmaal buiten was stond daar papa, aan wie ze eerlijk vertelde dat ze het eerst eng vond, en een beetje moest huilen, maar daarna ging het wel goed, en ze had goed stilgelegen, knap kind!
Even plassen, want dat moest ze ook nog het arme kind, en daarna heerlijk naar de speelgoedwinkel, en 's avonds pannenkoeken eten! Goed gepraat, het hele onderzoek is drie keer gepasseerd, ik heb haar eerlijk verteld dat ik niet bang was voor het onderzoek, maar dat ik het wel heel rot vond dat ze het eerst zo eng vond, en dat ik het vervelend vond dat ik haar toch moest sturen. Wel geweldig hoor zo'n groot kind, ze begrijpt waarvoor het is, en waarom het moet, ik moet er niet aan denken dit, of nog rottigere onderzoeken met een kleiner kind te doen!! (ik weet het het gebeurt)
Nou ligt ze heerlijk in bed, en het gaat prima met haar.
En ik ga mijn gebruikelijke belrondje bij gebeurtenissen en doktersbezoeken doen, mijn twee zussen en mijn moeder dus.
En waar ik hoopte even mijn verhaal kwijt te kunnen, even mijn zorgen over de uitslag te delen, mijn rotmoment, toen ik haar zo bang zag, stuit ik toch op een stel supernuchtere opmerkingen. Tuurlijk weet ik dat dit onderzoek alleen "voor de zekerheid" is gedaan, en dat de kans op een slechte uitslag klein is, tuurlijk is het voorbij en heeft mijn meisje er niet echt onder geleden, maar mag ik even, heel even na deze dag een momentje hebben dat ik even die zorgen toelaat, en dat ik even een paar traantjes toelaat die ik wegslikte toen ik mijn angstige dochter kordaat moest toespreken? Om daarna natuurlijk weer positief verder te gaan, want uiteindelijk is er ook geen grond om me heel ongerust te maken natuurlijk.
En nu zit ik me af te vragen, ben ik nou zo'n watje? Of zijn zij wel heel erg nuchter?

scan

Vandaag een MRI-scan voor dochter, "om andere pathologie uit te sluiten"

"